هوش مصنوعی: در این بند، شاعر به بیان درد و رنجی می‌پردازد که از بی‌وفایی و ستم یک معشوق ناشی می‌شود. او می‌پرسد که این ظلم و ستم چطور می‌تواند بر دعای سحرگاهی‌اش تأثیر داشته باشد. به عبارتی دیگر، او از این می‌گوید که آیا دعا کردن در این شرایط به چه کارش می‌آید و چه تغییراتی می‌تواند در اوضاع ایجاد کند؟

هوش مصنوعی: او از همه جا منتظر خبر مرگ من است، اما من هر روز با شادی از او می‌پرسم که حال من چطور است.

هوش مصنوعی: وقتی اشک‌هایم از دوری تو سرازیر می‌شود، همه می‌دانند که گریه کردن من چه معنایی دارد.

هوش مصنوعی: من از اسیری خوشحالی داشتم، اما هرگز اجازه نمی‌دهم دل خود را در دام تو بمانم تا بال و پرم را نگیری.

هوش مصنوعی: تو اجازه نداشتی که به چشم من نگاه کنی، مگر در لحظه‌ی مرگ. حالا نگاهم را در ابتدا دزدیدی.

هوش مصنوعی: گفتم: چه می‌شود اگر با کمی انتقاد و دلخوری از همدیگر دلنواز کنیم؟ او پاسخ داد: چرا زحمت ببینم و تلخی یک کار بی‌فایده را تحمل کنم، وقتی که می‌توانم از خوبی‌ها قدردانی کنم؟

هوش مصنوعی: شاید بخواهم تا همیشه در پای او سجده کنم، اگر سرنوشت مرا به جایی برساند که خاک راه او زیر سرم باشد.

هوش مصنوعی: من را می‌خوانند (مانند ابر) اما درخت خشکم نمی‌تواند از من ثمری بدهد و برگی برایم به بار بیاورد.