هوش مصنوعی: اگرچه در این حال ضعیف هستم، اما اگر می‌خواهم به عاشقانه‌های یار برسم، باید از چشمانم سیل اشک جاری شود.

هوش مصنوعی: عاشقان واقعی در عشق خود صادق نیستند و این افراد نیکو در آینده باید از عشق پاک خود عقب‌نشینی کنند.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم، شرم می‌آورم، مانع این تماشا می‌شود. چشم من باید مانند چشمی باشد که به دیگران نگاه می‌کند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که اشک من نریزد و آتش در دل نداشته باشم، باید راه حلی برای این درد و اندوه سوزان خود پیدا کنم.

هوش مصنوعی: رغبت من به ماندن در کنار کوی تو تنها به خاطر ادعا و سر و صدا نیست؛ بلکه برای اینکه در این مسیر، نیروی اراده و رفتار قوی‌ای نیاز دارم.

هوش مصنوعی: برای اینکه مردم از ناله‌هایم شکایت نکنند، باید این بی‌رحم کمی از ظلمش کم کند یا اینکه من طاقت بسیار زیادی داشته باشم.

هوش مصنوعی: چرا از ظلم و ستم و دشواری‌ها شکایت کنم، وقتی که باید پرواز و بلندپروازی خود را از زیبایی‌های زندگی و طبیعت بیاموزم؟

هوش مصنوعی: در اینجا به نظر می‌رسد که فرد باید در مورد درد و رنجی که از یک منبع خاص (شاید عشق یا غم) احساس می‌کند، تصمیم بگیرد. او باید یا از این وضعیت شکایت نکند و به نوعی آن را بپذیرد یا اینکه باید تأثیر این ناله‌ها و زاری‌ها را در زندگی‌اش بپذیرد و با آن کنار بیاید. در واقع، او به این فکر می‌کند که آیا این ناله و گله کردن از رنجش صحیح است یا خیر، و آیا باید در این ناله‌ها اثر و نتیجه‌ای بیابد یا نه.