هوش مصنوعی: ای کاش آن کسی که با عشقش دنیا را برای ما زیبا می‌کرد، به ما هم لطف می‌کرد و دل ما را از بی‌مهری او نمی‌آزرد.

هوش مصنوعی: بر زمین اثر خون بی‌گناهی را می‌نویسد که از شمشیر قاتل می‌چکد.

هوش مصنوعی: در آینه، به چهره‌ی زیبا و دلنشینت نگاه کن که ممکن است زیبایی‌ات را هم از تو گرفته باشد. دل ما را به تو داده‌ایم.

هوش مصنوعی: اگر تربیت به مانند ابر باشد، در این صورت شرمندگی از برق، نتیجه‌ای است که به ما می‌دهد.

هوش مصنوعی: از حالت شور و مستی او هیچ هدفی در جمع وجود ندارد به جز اینکه ما نتوانیم به طور غافل و بی‌توجه او را نگاه کنیم.

هوش مصنوعی: فراق و دوری تو برای ما مرگ را راحت‌تر کرده است، زیرا به دست آوردن تو و وصل شدن به تو کار دشواری بوده است.

هوش مصنوعی: امشب در جشن و گردهمایی ما، نور و درخششی که از او ناشی می‌شود وجود ندارد.

هوش مصنوعی: در کنار بدن بی‌جان آن معشوق زیبا، دوباره به من یادآوری شد که در عالم روح، از بدن خود دور شده‌ام و باز احساس زنده بودن کردم.

هوش مصنوعی: دل بیچاره من که در عشق تو رنج می‌کشید، تنها راه حل دردش را در مرگ یافت. اما در نهایت، این غم عشق تو بود که باعث آرامش و تسکین خاطر من شد.

هوش مصنوعی: عمر من مانند درختی جوان است که از سموم دوری و جدایی آسیب دیده است، اما با نسیم محبت و وصل او جان تازه‌ای گرفته و به حیات خود ادامه می‌دهد.

هوش مصنوعی: اگر آن ماه در مجالس دیگران نبود، پس چرا دیشب شعله‌ای که جانم را به انرژی می‌آورد، در دل شب به شدت مرا تحت تأثیر قرار داد؟

هوش مصنوعی: وقتی در میخانه را گشودند، انگار تمام درهایی که بر چهره‌ی دلم بسته شده بود، دوباره باز شدند و مشکلات گذشته به سمت من بازگشتند.

هوش مصنوعی: من از زیبایی گل بی‌نیازم، چون مرغ دل من که در قفسی است، به دشت و باغ هم نیازی ندارد.

هوش مصنوعی: امشب از دور، آن زلف دراز را دیدم که مانند ابر به یادگار آن سر زلف دراز آمده است.