هوش مصنوعی: زمانی که پرده از چهره خورشید کنار رود، انتظار می‌رود که عشق نیز به گونه‌ای در زندگی آدمی سراغی از خود نشان دهد، درست مثل سایه‌ای که در هنگام تابش نور، بر زمین می‌افتد.

هوش مصنوعی: چگونه می‌تواند کسی که به پای خود نمی‌تواند به کوی تو برسد، دستش را به دامان تو برساند؟

هوش مصنوعی: اگر زیبای نازنین، در چهره‌اش قرار گیرد، به خاطر داشته‌باش که عذر و بهانه‌ام فراموش شد.

هوش مصنوعی: زلیخا چه زیبایی یوسف را در نظر داشت، حال آنکه زیبایی من نیز مانند روی او است.

هوش مصنوعی: امیدواری چگونه می‌تواند دردی را درمان کند، وقتی که ناامیدی خود از درمان، مسیحایی است که به آن نیاز دارد.

هوش مصنوعی: کسی که در کنار تو صبوری ندارد، چگونه می‌تواند در برابر ناتوانی‌اش صبر کند؟

هوش مصنوعی: خجالت از زیبایی و قامت بلند انسان‌ها باعث می‌شود که درختان مانند سرو و صنوبر سرشان را پایین بیاورند، همان‌طور که بید موله به خاطر شرم و افتادگی از دیگران سرش را می‌خواباند.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به احساس غم و ناراحتی اشاره دارد که از دیدن قتل و بی‌رحمی موجود در جهان به او دست داده است. او از بابت اینکه چطور ممکن است چنین ظلمی رخ دهد، محزون و ناراحت است. به عبارتی دیگر، او آرزو دارد که گناه و بی‌عدالتی را از بین ببرد، اما به نظر می‌رسد که درخواست و آرزوی او به جایی نمی‌رسد و همچنان غم و اندوه در دلش جای دارد.