هوش مصنوعی: تو گفتی که دل تو شاد نیست، اما می‌توانم آن را شاد کنم. آری، با یک بوسه می‌توان دل‌ها را شاد کرد.

هوش مصنوعی: دیگر به حال دل خود فکر نمی‌کنم، زیرا این خانه به اندازه‌ای خراب نشده که نتوان به آبادانی آن امیدوار بود.

هوش مصنوعی: یک بار در آن محفل مرا به راهی هدایت کردند و اگر نتوانند مرا راهی کنند، حداقل یاد من را در دل داشته باشند.

هوش مصنوعی: باید مثل شب جدایی‌ات، روز وصل و دیدارت باشد تا بتوانم از ویژگی‌هایت شکایت کنم و حرف‌هایم را بزنم.

هوش مصنوعی: در باغ از گل های چیده شده، کمبودی به وجود نیاوردیم. اکنون در قفس، چگونه می توان به صیاد اعتراض کرد؟

هوش مصنوعی: با داستان محرومیت من، چطور می‌توان به شیرینی آن لب‌ها گوش سپرد و به افسانه‌ی فرهاد دل بست؟

هوش مصنوعی: فرض کن که من در آن مکان بودم، اما هیچ نیرویی برای کمک و فریاد زدن وجود ندارد که بتوانم فریاد بزنم.

هوش مصنوعی: به راحتی نمی‌توان به دل من دست یافت، زیرا اگرچه ممکن است به اسانی به آن دست پیدا کرد، اما رهایی از آن بسیار دشوار است.

هوش مصنوعی: فکر و اندیشه باید نزد خدا باارزش باشد و اگر رحمی نسبت به مخلوق وجود داشته باشد، پس چگونه ممکن است این همه ظلم و ستم انجام شود؟