هوش مصنوعی: اگر دل انسان هنوز از ناپسندی‌ها و تلخی‌های روزگار خبردار نباشد، چقدر می‌تواند به زیبایی و شیرینی زلف سیاه تو اعتماد کند.

هوش مصنوعی: در سرزمین نیکی، انصاف رعایت نمی‌شود، به‌ویژه وقتی که حاکمی ظالم مانند تو بر آن حکومت کند.

هوش مصنوعی: شبی که چهره تو مانند ماه خود را می‌تاباند، چه چیز غیرمعمولی است اگر به خاطر نور آن، نیازی به چیز دیگری نداشته باشم.

هوش مصنوعی: با یک ضربه به پر از سنگ، درد و رنج آن به او نمی‌رسد؛ وگرنه شوق و آرزوی آن درد برایش به اندازه‌ی کلاهی که بر سر دارد، خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر گلستان زیبایی تو وجود نداشته باشد، شادمانی من هم از این است که چنین شادی‌ای ماندگاری دارد، مانند گیاهی که زنده و پابرجا باشد.

هوش مصنوعی: در میکده هیچ کس را پیدا نمی‌شود که در برابر آشوب‌های دنیا احساس امنیت کند و پناهگاهی برای خود بیابد.

هوش مصنوعی: مردم به خاطر نداشتن دیدار، در حسرت به سر می‌برند و من همچنان با امید و آرزو به آن مسیر می‌نگرم.

هوش مصنوعی: اگر آسمان دست از اذیت و آزار بر دارد، انتظار می‌رود که حتی اگر او به شعله‌ی اندوهش هم نزدیک شود، در امان باشد.