هوش مصنوعی: هر جا که می‌روم، با چشمانی پر از اشک، نمی‌توانم به آنجا برسم، چرا که سیل اشک‌هایم مانع از آن می‌شود که یاد آن سرو بلند از دلم برود.

هوش مصنوعی: اگر دیدارت، ای بی‌رحم، به فردا بیفتد، مانند امروز است، به شرطی که فردا هم دور از تو بگذرد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که وجود تو مانند حضرت عیسی، که به او لقب "نفس" و "آب حیات" داده شده، بسیار ارزشمند و زنده‌کننده است. اگر کسی به یاد دیگران به تو اشاره کند، واقعا ظلم کرده و حق تو را نادیده گرفته است.

هوش مصنوعی: ای محبوبی که خلق و خوی تندی داری، آیا نمی‌توانی از عشق تو چهره‌ام را تحمل کنی؟ اگر لحظه‌ای بر او بگذری، چگونه احساسات و تجربیاتی که من دارم به او منتقل می‌شود؟

هوش مصنوعی: دیدن تو کار ساده‌ای است، اما اگر زاهدی از دین و طریقت بگذرد، شاید تو، ای عزیز، اگر او را ببینی، از دنیای این دنیا نیز عبور کند.

هوش مصنوعی: من به سمت آن ماه رخسار می‌روم، حتی اگر عیب‌جویی‌هایی از او وجود داشته باشد. اگر او به خاطر ترس از انتقادات، از کنار من بگذرد، خوشحالم که حداقل او تنها از کنارم می‌گذرد.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از حالتی می‌گوید که پس از دور شدن از معشوق خود، از خواب و خوراک بی‌نیاز شده و تنها احساساتی چون اشک و آه را تجربه می‌کند. او به قدری در غم و فراق آن پری دلبند مستغرق است که حتی در اوج آسمان هم (که به ثریا اشاره دارد) احساس درد و غم را متوجه می‌شود. به عبارت دیگر، عواطف او آنچنان عمیق است که می‌تواند از زمین تا آسمان را تحت تأثیر قرار دهد.