هوش مصنوعی: ای شیراز، تو باغ گل‌های ادب هستی و اگر فضیلت و علم را کسی داشته باشد، آن تو هستی.

هوش مصنوعی: جهانی پر از جواهرات زیبا در اختیار داری و خداوند به خود می‌بالد از نعمت‌هایی که به تو داده است، زیرا تو در مقامی قرار داری که حتی در برابر دریا هم قابل رشک هستی.

هوش مصنوعی: از نبوغ شاعران، چشمه‌های زلال و بهشت از هر طرف جریان یافته، اما تویی که در باغ بهشت قرار داری.

هوش مصنوعی: تو به آرامگاه سعدی و حافظ تبدیل شده‌ای و این خود کافی است، زیرا این مکان به خاطر حرمت و ارادتی که دارد، زیارتگاه رندان و اهل دل در جهان است.

هوش مصنوعی: تو با چهره درخشان خود همچون خورشید و ماه می‌درخشی و از طرفی، معاذالله این زیبایی را در زمین نمی‌بینم. تو همچون آسمان، بلند و عالی هستی.

هوش مصنوعی: جهان به خاطر نام سعدی و حافظ تو را ستایش می‌کند و چنین نام و نشانی باعث نیکنامی تو شده است.

هوش مصنوعی: حکیمان و عارفان بزرگ و محترم را می‌بینم که هر یک از آن‌ها دارای مکانی و مقام خاصی هستند که به عنوان محل برگزاری یاد و گرامی‌داشت آن‌ها شناخته می‌شود.

هوش مصنوعی: ای جوان، بر تو غبطه می‌خورم که در آغوش خود بسیاری از پیران و راهنمایان را پرورش داده‌ای، در حالی که خود نیز جوان هستی.

هوش مصنوعی: عشق و محبت تو دلربا و خاکت لذت‌بخش و آبت روان است، به همین دلیل تمام سرگرمی‌های جسمی تو فقط ترویج روح و جان است.

هوش مصنوعی: هر سال فصل پاییز زردی و خشکی را به باغ می‌آورد، اما تو مانند باغی سرسبز هستی که از پاییز و تغییرات فصل در امانی.

هوش مصنوعی: زبان تو به گونه‌ای شده که همه زبان‌ها آن را ترجمه می‌کنند و در تمام دنیا شور و هیجان ایجاد کرده است. جالب است که تو چه زبان شیرینی داری.

هوش مصنوعی: شعر به این معناست که سخنوران و نکته‌پردازان مانند قاآنی، فرزندان شایسته را رها نکنید و شما، ای مهربان، مسئولیت این امر را به عهده دارید.

هوش مصنوعی: فضا همیشه پر از آهنگ محبت‌آمیز توست، چون هزاران پرندهٔ روحانی به دور از تو زندگی می‌کنند و در جستجوی آشیانه‌ای برای خود هستند.

هوش مصنوعی: تو به گونه‌ای دربارهٔ کوچک‌ترین‌ها از اهل علم صحبت می‌کنی که این وصف تو به حدی است که برای بهترین و شایسته‌ترین افراد دنیا مدح و ستایش کرده‌ای.