صغیر اصفهانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>افلاک نه مست ماست مست دگری است</p></div>
<div class="m2"><p>وین خاک نه پست ماست پست دگری است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>زان کار گره خورد به دست من و تو</p></div>
<div class="m2"><p>تا کشف شود که کار دست دگری است</p></div></div>

شمارهٔ ۲۱

افلاک نه مست ماست مست دگری است
وین خاک نه پست ماست پست دگری است
زان کار گره خورد به دست من و تو
تا کشف شود که کار دست دگری است

هوش مصنوعی: این ابیات به ما می‌گویند که ما خود را در افلاک و خاک موجودات دیگر و مستقل از خود می‌یابیم. مستی و پستی که ما تجربه می‌کنیم، در واقع مربوط به دیگران است. کارها و دستاوردهای ما ممکن است ناشی از تلاش‌های دیگران باشد و این امر باعث می‌شود که درک کنیم که چه کاری واقعاً از ماست و چه چیزی به دیگران تعلق دارد.

شمارهٔ ۱۷

شمارهٔ ۱۴

هوش مصنوعی: آسمان‌ها بر سر ما خم نشده‌اند، بلکه مست و شاداب برای کسی دیگرند. و این خاک و زمین هم متعلق به ما نیست، بلکه برای دیگری پایین‌تر و پست‌تر است.

افلاک نه مست ماست مست دگری است

وین خاک نه پست ماست پست دگری است

هوش مصنوعی: از کار آن زحمت‌کش چیزی به دست من و تو آمد تا مشخص شود که این کار به دست دیگری انجام شده است.

زان کار گره خورد به دست من و تو

تا کشف شود که کار دست دگری است

شمارهٔ ۱۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها