هوش مصنوعی: دخترکی که هنوز به سن کامل بزرگسالی نرسیده، در خانهٔ همسرش زندگی می‌کند.

هوش مصنوعی: روزگاری در راهی که می‌رفت، به چاهی عمیق برخورد کرد.

هوش مصنوعی: در آن چاه نگاهی انداخت و نشسته، موهایش را با دست درآورد و به سر و صورتش زد.

هوش مصنوعی: چشم‌ها به شدت اشک می‌ریختند مانند ابر در بهار و از درون، ناله‌ای داشتند که شبیه صدای رعد بود.

هوش مصنوعی: صدای ناله‌ای آغاز شد و با لحنی غمگین گفت که در این ناله، هر لحظه چنین احساسی وجود دارد.

هوش مصنوعی: ای کاش که فرزندان گم‌شده‌ام، احمد و محمود، در کنارم بودند و من دلم برایشان تنگ است.

هوش مصنوعی: کسی از دخترک پرسید که حالش چگونه است و کیست که به او احمد و محمود بگویند.

هوش مصنوعی: او به من گفت که وقتی مرا در آغوش می‌گیرد و به خیابان می‌آورد، چگونه به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: وجود من به بار نشسته و از آن دو پسر زیبا به دنیا می‌آورم.

هوش مصنوعی: من بر چهره زیبا و گلی احمد و محمود بوسه می‌زنم و نامشان را ارج می‌نهم.

هوش مصنوعی: روزی هر دو از این طرف مسیر غافلگیرانه به چاه بیفتند.

هوش مصنوعی: من به دانش و آگاهی می‌رسم و در این سرزمین قدم می‌گذارم و به این شکل احساس خود را ابراز می‌کنم.

هوش مصنوعی: جان من، آن دختر پرشور و شوقی است که حال و روح من و تو را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: احمد و محمود آرزوهای ما هستند، زیرا غم و اندوه سال‌های ما را به دوش می‌کشند.

هوش مصنوعی: ما به خاطر چیزهایی که اتفاق افتاده و قابل تغییر نیستند، نگران نمی‌شویم. در عوض، درباره مسائلی که هنوز رخ نداده و در واقع وجود ندارند، بی‌دلیل غمگین هستیم.

هوش مصنوعی: نه حال خود را می‌دانیم و نه از خودمان آگاهیم؛ در حالی که غم روزهای گذشته را داریم و از آینده هم به نوعی مست هستیم.

هوش مصنوعی: مردم آگاه مانند ما بی‌خبر نیستند و از فکر کردن به موضوعات بی‌فایده دوری می‌کنند.

هوش مصنوعی: آنها از خیر و خوبی دور شده‌اند و در حالتی مانده‌اند که نه از گذشته خود بهره‌ای دارند و نه از آینده‌شان خبری است.

هوش مصنوعی: شما هم همانند کودکانی که به دنبال حال خوشی هستند، باید از غم و اندوه زمان و ماه‌های گذشته دور باشید.