هوش مصنوعی: یک نوازنده باهوش و چیره‌دست، در دستانش دف دارد و با ضربات خود به زیبایی حس و معنی را به گوش می‌رساند. او با مهارت خاصی صدای دل‌انگیزی ایجاد می‌کند که افراد را به واکنش وا می‌دارد.

هوش مصنوعی: این چه تعجبی دارد که اینقدر ظلم و ستم ادامه دارد؟ تا چه زمانی باید به چنین وضعیت آشفته و بی‌نظمی دچار شویم؟

هوش مصنوعی: مردم به یک دست ظلمت و بندگی در می‌آیند، در حالی که خود را به بزرگی و مقام عالی معرفی می‌کنند.

هوش مصنوعی: من با وجود اینکه به صد حلقه بنده و غلام دیگران هستم، در دایره خوشی و شادی خودم را می‌جویم.

هوش مصنوعی: چند بار از دست نوازنده بنوشم و چند بار بی‌وقفه آواز سر دهم؟

هوش مصنوعی: این سخن از دل پر درد و سوز است، مانند صدای شیرین و دلنشین نوازنده‌ای که با کلام خود، احساسات را دوباره زنده می‌کند.

هوش مصنوعی: من از آنچه بر من گذشته، به خود ناله و فریاد می‌زنم، زیرا می‌دانم که برای محبت و دوستی تو، خود را به این حالت درآورده‌ام.

هوش مصنوعی: صدای ناله‌ات به دلیلی خاص و همچنین به خاطر وضعیت من، مرا به این کرده واداشته است که ای دف، به ناله درآمدم.

هوش مصنوعی: ای دل آگاه، نگذار که از ناله‌های خود بیش از حد حرف بزنی؛ مانند زنگی که مدام صدا می‌دهد، هر دم ناله نکن.

هوش مصنوعی: اگر از دوست ضربه‌ای ببینی، مثل صدای دف، بدان که این از وفاست نه از خیانت.

هوش مصنوعی: اگر چنگ و ساز در دستان تو باشد، حتی اگر صدای آن شمالی و دور باشد، باید به خاطر عشق و دل او مانند نی آواز سر دهی و ناله کنی.

هوش مصنوعی: اگر دل به معشوق شکایت نکند، پس کوچک‌ترین گل هم نمی‌تواند دل را به خود مشغول کند. پس بهتر است دل را از این مشغولیت‌ها دور نگه‌داری.