صغیر اصفهانی » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ ۴۰ - قطعه

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هست ثابت که اهل عرفان نیست</p></div>
<div class="m2"><p>هرکه ثابت به عهد و پیمان نیست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>شرط ایمان درستی قول است</p></div>
<div class="m2"><p>هرکه را قول نیست ایمان نیست</p></div></div>

شمارهٔ ۴۱ - قطعه

هست ثابت که اهل عرفان نیست
هرکه ثابت به عهد و پیمان نیست
شرط ایمان درستی قول است
هرکه را قول نیست ایمان نیست

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر این است که افرادی که به عرفان دست نیافته‌اند، نمی‌توانند بر عهد و پیمان خود پایبند باشند. ایمان واقعی نیازمند صداقت در گفتار است و هرکسی که در قول خود صادق نباشد، نمی‌تواند ادعای ایمان داشته باشد.

شمارهٔ ۳۹ - قطعه

شمارهٔ ۴۰ - قطعه

هوش مصنوعی: هر کسی که به وعده‌ها و پیمان‌هایش وفادار نیست، ثابت شده که اهل عرفان و معرفت نیست.

هست ثابت که اهل عرفان نیست

هرکه ثابت به عهد و پیمان نیست

هوش مصنوعی: ایمان واقعی در صداقت سخنگفتن است؛ هرکسی که به درستی سخن نمی‌گوید، ایمان واقعی ندارد.

شرط ایمان درستی قول است

هرکه را قول نیست ایمان نیست

شمارهٔ ۴۰ - قطعه

اطلاعات

برگردان به زبان ساده