هوش مصنوعی: ناصح، چرا از بیماری عشق نگران هستی؟ این احساس برای من از سلامت هم لذت‌بخش‌تر است.

هوش مصنوعی: در این حالتی که بیمارم، از بی‌پرستاری نگران نیستم؛ زیرا بیماری می‌داند که پرستاری به من محبت خواهد کرد.

هوش مصنوعی: عشق مرا به حالت اسارت کشانده، اما در عین حال از قید وجود و دنیای مادی رها کرده است. این وابستگی عاطفی باعث آزادی‌ام از هر دو جهان می‌شود.

هوش مصنوعی: هرچند که من در نظر دیگران بی‌ارزش هستم، اما با آن گل هم‌نشینم. همواره در روز و شب، این نزدیکی و ارتباط برای من با ارزش‌تر از هر گونه عزت دیگر است.

هوش مصنوعی: من تنها برای او به سخن آمده‌ام و نه برای نفع خود. پس مرا مانند افرادی که خودخواهند تصور نکن.

هوش مصنوعی: ای آسمان! من آن کسی نیستم که سرنوشت خوب و بدش را از تو ببینم. اگر می‌توانی، به من لطف کن و هر چه می‌خواهی با من بکن، حتی اگر بخواهی مرا آزار دهی.

هوش مصنوعی: من با تلاش و اراده‌ام به چرخ زندگی کمک می‌کنم و اگر علی مرتضی به من لطف کند، یاری‌ام خواهد شد.