هوش مصنوعی: حالت من و موی تو، در باغی به تصویر کشیده شده است. وقتی حال من را می‌بینی، به یاد زلف‌های پریشان تو می‌افتم.

هوش مصنوعی: دیشب وقتی که تو به آه من خندیدی، به دوست گفتم که در صبح زود، گل‌ها به طرز شگفت‌انگیزی شکوفا خواهند شد.

هوش مصنوعی: من به خاطر زیبایی ابروهای تو جانم را باختم، ولی هنوز نمی‌دانم که تو را معشوق یکتا بنامم یا همتای خودم.

هوش مصنوعی: کسی داستان فرهاد را برای من تعریف کرد و آن‌قدر این داستان زیبا و جذاب بود که تا همیشه در ذهنم باقی خواهد ماند.

هوش مصنوعی: در میخانه، خاکی وجود دارد که هر کسی که به عمق مطلب بنگرد، از شدت گریه بر آن، اشک‌هایش جاری می‌شود و مانند آب بر آن می‌ریزد و از چشمانش می‌افتد.

هوش مصنوعی: سخنان پیرِ راه و رفاقت ارزش دارد و دل را تسکین می‌بخشد، اما گفتگوی من با عالمان دین تنها بی‌محتوا و بی‌ارزش است.

هوش مصنوعی: چشم بیماران زیبایی‌های کوچک را می‌بیند و به خاطر غم، حالتی بیمارگونه پیدا می‌کند، به گونه‌ای که در بستر خوابیده است.