هوش مصنوعی: چرا باید در پی برآورده کردن آرزوها و اهداف خود در این دنیا باشیم، در حالی که فراموش کنیم مرگ ناگهانی ممکن است ما را غافلگیر کند؟

هوش مصنوعی: این دنیا به مانند باغی زیبا برای تو خلق شده است، اما تو که از آن بی‌خبری، چرا در این ویرانه مثل جغد زندگی می‌کنی و آشیانه می‌سازی؟

هوش مصنوعی: چرا با پای لنگ، راه دور برویم و با تن ضعیف و توشه کم، بار سنگین گناه را بر دوش خود بگذاریم؟

هوش مصنوعی: نفس تو مانند اسبی است که در حال دویدن و به هم ریختن است؛ چرا به راحتی آن را رها می‌کنی تا به این کارهای ناپسند ادامه دهد؟

هوش مصنوعی: عشق به دنیا مانند بت است و این عجیب است که در دل خانه حق، بت را پنهان کرده‌اند. چرا باید بت را در آنجا نهان کرد؟

هوش مصنوعی: مرگ نه جلو می‌افتد و نه عقب می‌افتد. عمر ما در حالتی بی‌فایده سپری می‌شود، با این حال ما همیشه در انتظار زمان مناسب هستیم.

هوش مصنوعی: آیا می‌دانی که مردم چگونه ناتوانند در گذر از افراد بزرگ مانند زید و عمر؟ چرا باید عجز خود را به دیگران شرح دهند و از آن صحبت کنند؟

هوش مصنوعی: برای اینکه از خطرات محفوظ بمانی، باید به اندازه لازم رشد کنی و پخته شوی. همان‌طور که گندم برای به دست آوردن نان، باید دچار تغییرات و رشد شود، تو نیز باید از خامی و ناپختگی دوری کنی.

هوش مصنوعی: یعنی ناتوانی‌های تو، پس از اینکه توانمند شدی، نمایان می‌شود. بنابراین، بی‌رحمی است که بر هر ناتوانی ظلم کنی و او را در سختی قرار دهی.

هوش مصنوعی: به حرف کودک گوش بده و به دیگران آسیب نزن، زیرا اگر دل کسی از تو رنجیده شود، چرا باید آنچنان رفتار کنی؟