هوش مصنوعی: عزیزم، از کجا این همه ناز و کرشمه را یاد گرفته‌ای؟ تو که دل‌ها را می‌شکنی و به راحتی وارد دل‌ها می‌شوی.

هوش مصنوعی: سرو وقتی رنگ و فرم زیبای صورت تو را دید، شرمنده شد. حالا چه انتقادی می‌تواند به کم‌ثمر بودن خودش داشته باشد؟

هوش مصنوعی: هر لحظه دل من به خاطر موی تو تنگ می‌شود و سرنوشت در این دنیا برای او، در پریشانی و تنگدستی قرار داده است.

هوش مصنوعی: هر شب به خاطر دوری چهره زیبای تو، دیگر نمی‌توانم تحمل کنم و مانند مرغ سحر غمگین و نالان می‌شوم.

هوش مصنوعی: خداوند، چه کنم با این همه درد و رنجی که از بدبختی‌های زندگی، زخم زبان دیگران و غم معشوقم بر دلم نشسته است؟

هوش مصنوعی: مدعیان که خود از حقیقت بی‌خبرند، به من که در این زمینه ناآگاه هستم اعتراض می‌کنند و مرا به نادانی متهم می‌کنند.

هوش مصنوعی: می‌گوید: چون در دست من هنری وجود ندارد، بهتر است همین بی‌هنری‌ام را پیش ایشان (خدا) به نمایش بگذارم.

هوش مصنوعی: از نگاه سالخورده دیوانه‌ی خانه‌ی خراب، به خوبی و زندگی تازه‌ای دست یافته‌ام و به شیوه‌ی فریبنده و عاقلانه او افتخار می‌کنم.

هوش مصنوعی: آن کسی که زیبایی معشوق را با چشمان تیره و جذابش می‌بیند، دیوانه و شیدا می‌شود، مانند کودکانی که تحت تأثیر زیبایی‌های دنیا قرار می‌گیرند.