هوش مصنوعی: ای آن کس که زیبایی‌ات از گل ارغوان کمتر است، بگذار تا قدت مانند خار در باغ باشد و چهره‌ات در بهار گل درخشش داشته باشد.

هوش مصنوعی: جز قامت زیبا که مانند سرو و چهره‌ای خوشبو مانند گل از تو نمایان است، تا کنون هیچ دختری در باغ زندگی، به این زیبایی و طراوت نمی‌تواند به بار بنشیند.

هوش مصنوعی: اگر از کنار این چهره زیبا در باغ عبور کنی، مانند لاله از غم تو دلتنگ و غمگین خواهد شد.

هوش مصنوعی: باد صبحگاهی بوی تو را به من رساند. گفتم که به‌پای تو هزار گل نثار کنم.

هوش مصنوعی: ای گل زیبا، زیبایی تو بر من جائز است، بله، جایز است که بوی گل به خود ببالد و ناز کند.

هوش مصنوعی: هر کسی که به خاطر زیبایی تو در دلش حسرت داشته و جانش را از دست داده، جای شگفتی نیست که پس از مرگش دوباره از خاک برخیزد و به گل تبدیل شود.

هوش مصنوعی: پیرهنش را به خاطر چه چیزی صد بار چاک کرده، اگر این چاک‌ها ناشی از احساس شرمندگی نسبت به زیبایی چهره تو نیستند؟

هوش مصنوعی: دیشب در حاشیه باغ صدای بلبلی را شنیدم که از بی‌وفایی و اعتبار نداشتن گل گله می‌کرد.

هوش مصنوعی: اکنون می‌خواهم با ستایش حیدر، سوار بر اسب گل، بر صفای آن بیفزایم و به ردیف بپیوندم.

هوش مصنوعی: سلطانی که بدون نشانه‌ای از لطفش، در باغ گلستان، گل‌ها هرگز از خارها نمایان نمی‌شوند.

هوش مصنوعی: وقتی که انسان در درون خود کمی از زیبایی و عطر او را پیدا کند، به همین دلیل به گل‌ها و عطر آنها افتخار می‌کند.

هوش مصنوعی: کسی که دلش مانند لاله داغ و غم‌انگیز است، همیشه در پیش روی او، وجودش مانند خاکی است که به گل احترام می‌گذارد.

هوش مصنوعی: جمعی که در مورد ویژگی‌ها و فضائل آن شخصیت بزرگ صحبت می‌کنند، نسیم صبحگاهی گل‌های زیبا را به مجلس ایشان هدیه می‌آورد.

هوش مصنوعی: جشنی که با ستایش‌های آن پادشاه تزئین شده، در جایی مشخص است که به کار گل نمی‌آید.

هوش مصنوعی: تا وقتی که غنچه‌ها از نسیم صبح خنده می‌زنند و شادی می‌کنند، گل‌های زیبا یکی پس از دیگری خود را نشان می‌دهند و جلوه‌گری می‌کنند.

هوش مصنوعی: در برابر مردم، محبوب بی‌احساسش را مانند خار در چمن می‌چید و معشوقش در روزگار، چون گلی زیباست.

هوش مصنوعی: محبت او در دل من کوچک است، پس به هیچ‌وجه به آن امید نداشته باش. هیچ‌گاه از خشکی و بیابان، گل و زیبایی نمی‌روید.