إِنَّ اَلَّذِینَ سَبَقَتْ لَهُمْ مِنَّا اَلْحُسْنیٰ أُولٰئِکَ عَنْهٰا مُبْعَدُونَ (۱۰۱) لاٰ یَسْمَعُونَ حَسِیسَهٰا وَ هُمْ فِی مَا اِشْتَهَتْ أَنْفُسُهُمْ خٰالِدُونَ (۱۰۲) لاٰ یَحْزُنُهُمُ اَلْفَزَعُ اَلْأَکْبَرُ وَ تَتَلَقّٰاهُمُ اَلْمَلاٰئِکَةُ هٰذٰا یَوْمُکُمُ اَلَّذِی کُنْتُمْ تُوعَدُونَ (۱۰۳) یَوْمَ نَطْوِی اَلسَّمٰاءَ کَطَیِّ اَلسِّجِلِّ لِلْکُتُبِ کَمٰا بَدَأْنٰا أَوَّلَ خَلْقٍ نُعِیدُهُ وَعْداً عَلَیْنٰا إِنّٰا کُنّٰا فٰاعِلِینَ (۱۰۴) وَ لَقَدْ کَتَبْنٰا فِی اَلزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ اَلذِّکْرِ أَنَّ اَلْأَرْضَ یَرِثُهٰا عِبٰادِیَ اَلصّٰالِحُونَ (۱۰۵) إِنَّ فِی هٰذٰا لَبَلاٰغاً لِقَوْمٍ عٰابِدِینَ (۱۰۶)

بدرستی که آنان که سبقت یافته مر ایشان را از ما خوبی آنها باشند از آن دورکرده‌شدگان (۱۰۱) نه می‌شنوند صدای جوش آن را و ایشان باشند در آنچه خواست نفسهاشان جاویدان (۱۰۲) غمگین نسازد ایشان را فزع اکبر و ملاقات کنند ایشان را ملائکه این روز شماست که بودید که وعده کرده می‌شدید (۱۰۳) روزی که در می‌نوردیم آسمان را چون در نوردیدن طومار برای نامه‌ها هم چنان که آفریدیم اول خلقی را اعاده می‌کنم آن را وعده کردنی بر ما بدرستی که ما باشیم کنندگان (۱۰۴) و بتحقیق نوشتیم در زبور از بعد ذکر آنکه زمین بارث می‌برندش بندگان من که شایسته‌اند (۱۰۵) بدرستی که در این هر آینه کفایت است مر گروه پرستندگان را (۱۰۶)