صفی علیشاه » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۸۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>یا‌رب من اگرچه رفت عمرم به غلط</p></div>
<div class="m2"><p>پاداش غلط هم از چه قهر است و سخط</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دانی تو و لیک هم گمانم به تو چیست</p></div>
<div class="m2"><p>آن کن که گمان بنده بر توست فقط</p></div></div>

دیوان صفی علیشاه، امیرکبیر، 1336 - میرزا حسن صفی علیشاه اصفهانی - تصویر ۱۵۶

شمارهٔ ۸۵

یا رب من اگرچه رفت عمرم به غلط
پاداش غلط هم از چه قهر است و سخط
دانی تو و لیک هم گمانم به تو چیست
آن کن که گمان بنده بر توست فقط

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به خداوند عرض می‌کند که هرچند عمرش را اشتباه گذرانده، اما امیدوار است که از خطاهایش مجازات نشود. او می‌داند که خداوند چه خیالی درباره‌اش دارد، اما می‌خواهد که خداوند طبق گمان نیکی که بنده‌اش به او دارد، با او رفتار کند. به طور کلی، شاعر از رحمت و بخشش خداوند درخواست دارد.

شمارهٔ ۸۳

شمارهٔ ۸۴

هوش مصنوعی: خدایا، اگرچه عمرم را به اشتباه گذرانده‌ام، اما چرا باید پاداش اشتباهاتم این‌قدر سختگیرانه و بی‌رحمانه باشد؟

یا‌رب من اگرچه رفت عمرم به غلط

پاداش غلط هم از چه قهر است و سخط

هوش مصنوعی: می‌دانم که تو چه هستی، اما در درونم فکر می‌کنم تو به چه چیزی تبدیل می‌شوی. فقط به آنچه که من درباره‌ات فکر می‌کنم، توجه کن.

دانی تو و لیک هم گمانم به تو چیست

آن کن که گمان بنده بر توست فقط

شمارهٔ ۸۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده