صفی علیشاه » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۷۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مائیم قلندران وارسته ز خویش</p></div>
<div class="m2"><p>بیگانه ز خلق و بی‌نیاز از کم و بیش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>جوئی چو نشان ما بملک و ملکوت</p></div>
<div class="m2"><p>گردید نشان به بی‌نشان درویش</p></div></div>

شمارهٔ ۸۰

ماییم قلندران وارسته ز خویش
بیگانه ز خلق و بی نیاز از کم و بیش
جویی چو نشان ما بملک و ملکوت
گردید نشان به بی نشان درویش

هوش مصنوعی: این ابیات بیانگر حالتی از آزادگی و بی‌نیازی هستند. شاعر خود را به عنوان یک درویش معرفی می‌کند که هیچ وابستگی به دنیا و مردم ندارد و در جستجوی حقیقت است. او به نجابت و وارستگی اشاره می‌کند و نشان می‌دهد که در دنیای مادی غرق نکرده و در پی نشان حقایق الهی و معنوی است.

شمارهٔ ۷۸

شمارهٔ ۷۹

هوش مصنوعی: ما افرادی آزاد و رها هستیم که از خودمان جدا شده‌ایم، از مردم بیگانه‌ایم و به هیچ چیزی کم یا زیاد نیاز نداریم.

مائیم قلندران وارسته ز خویش

بیگانه ز خلق و بی‌نیاز از کم و بیش

هوش مصنوعی: اگر به دنبال نشانه‌ای از ما در دنیا و عالم بالا هستی، باید بدان که نشانه واقعی ما در دل یک درویش بی‌نشان قابل مشاهده است.

جوئی چو نشان ما بملک و ملکوت

گردید نشان به بی‌نشان درویش

شمارهٔ ۷۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده