صفی علیشاه » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>زاهد که مواعظش بجز نیش نبود</p></div>
<div class="m2"><p>صوفی که دمی بحالت خویش نبود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>افسوس که مردان قلندر رفتند</p></div>
<div class="m2"><p>گشتیم بسی اثر ز درویش نبود</p></div></div>

شمارهٔ ۵۲

زاهد که مواعظش بجز نیش نبود
صوفی که دمی بحالت خویش نبود
افسوس که مردان قلندر رفتند
گشتیم بسی اثر ز درویش نبود

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به انتقاد از زاهدان و صوفیان می‌پردازد. او زاهدان را توصیف می‌کند که فقط عیب‌جویی می‌کنند و صوفیان را افرادی می‌داند که در حالت حقیقی خود نیستند. شاعر به افسوس از رفتن مردان قلندر (درویشان واقعی) اشاره می‌کند و می‌گوید که نتوانسته‌اند نشانه‌ای از درویش پاک و واقعی پیدا کنند.

شمارهٔ ۵۰

شمارهٔ ۵۱

هوش مصنوعی: زاهدی که جز با سخنان تلخ نصیحت نمی‌کند و صوفی‌ای که لحظه‌ای در حال خود نیست، چه فایده‌ای دارند؟

زاهد که مواعظش بجز نیش نبود

صوفی که دمی بحالت خویش نبود

هوش مصنوعی: متأسفانه، افراد برجسته و صحیح‌العمل از میان رفته‌اند و ما به جستجوی نشان‌هایی از دینداران رفتیم، اما هیچ اثری نیافتیم.

افسوس که مردان قلندر رفتند

گشتیم بسی اثر ز درویش نبود

شمارهٔ ۵۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده