صفی علیشاه » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای آنکه بجز تو یار و همراز نبود</p></div>
<div class="m2"><p>روزی که مرا معین و دمساز نبود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>وقتی نه چنین بود که بر من هرگز</p></div>
<div class="m2"><p>جز باب عنایتت دری باز نبود</p></div></div>

شمارهٔ ۴۹

ای آنکه بجز تو یار و همراز نبود
روزی که مرا معین و دمساز نبود
وقتی نه چنین بود که بر من هرگز
جز باب عنایتت دری باز نبود

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به معشوق خود اشاره می‌کند و می‌گوید که جز او یار و همراز دیگری ندارد. او به روزی اشاره می‌کند که در آن، تنها حمایت و همراهی‌اش، محبت و عنایت معشوقش بوده است و در آن روز، در زندگی‌اش هیچ در دیگری به رویش باز نبوده است.

شمارهٔ ۴۷

شمارهٔ ۴۸

هوش مصنوعی: ای کسی که هیچ یار و همصحبتی جز تو نداشتم، در روزی که کمک و همراهی برایم نبود.

ای آنکه بجز تو یار و همراز نبود

روزی که مرا معین و دمساز نبود

هوش مصنوعی: وقتی هرگز در زندگی‌ام جز دروازه محبت و لطف تو، راه دیگری نداشتم.

وقتی نه چنین بود که بر من هرگز

جز باب عنایتت دری باز نبود

شمارهٔ ۴۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده