صفی علیشاه » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>کس خاطر من بیارئی شد نکرد</p></div>
<div class="m2"><p>وز بند غمم زمانی آزاد نکرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>اظهار شکستگی نکردم بکسی</p></div>
<div class="m2"><p>کود داد اگر نکرد بیداد نکرد</p></div></div>

شمارهٔ ۴۶

کس خاطر من بیاریی شد نکرد
وز بند غمم زمانی آزاد نکرد
اظهار شکستگی نکردم بکسی
کود داد اگر نکرد بیداد نکرد

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به احساس تنهایی و رنج خود اشاره می‌کند. او از این که کسی به یادش نیست و از بند غم آزادش نکرده، سخن می‌گوید. همچنین به این نکته اشاره دارد که هرگز احساس شکستگی و ضعف خود را به کسی نشان نداده و اگر کسی به او کمک نکرده، دست‌کم به او ظلم نیز نکرده است.

شمارهٔ ۴۴

شمارهٔ ۴۵

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نتوانست خاطر مرا شاد کند و هیچ‌کس نتوانست مرا برای مدتی از غم خود رها سازد.

کس خاطر من بیارئی شد نکرد

وز بند غمم زمانی آزاد نکرد

هوش مصنوعی: من هرگز در برابر کسی از شکست و ناامیدی خود صحبت نکردم، حتی اگر کسی به من بی‌توجهی کرد یا ظلمی در حقم روا داشت.

اظهار شکستگی نکردم بکسی

کود داد اگر نکرد بیداد نکرد

شمارهٔ ۴۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده