صفی علیشاه » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دام است جهان صفی پی‌دانه مرو</p></div>
<div class="m2"><p>قانع بنشین و خانه بر خانه مرو</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>رزق تو رسد ز غیب بی‌منت خلق</p></div>
<div class="m2"><p>و زخلق که عاجزند و افسانه مرو</p></div></div>

شمارهٔ ۱۱۱

دام است جهان صفی پی دانه مرو
قانع بنشین و خانه بر خانه مرو
رزق تو رسد ز غیب بی منت خلق
و زخلق که عاجزند و افسانه مرو

هوش مصنوعی: این شعر به ما می‌گوید که نباید برای به دست آوردن روزی و رزق به دنیا و مردم وابسته شویم. بلکه بهتر است با قناعت و آرامش زندگی کنیم و بدانیم که روزی ما به طور حتم از طریق غیبی و بدون نیاز به کمک دیگران به ما خواهد رسید. به عبارت دیگر، از تلاش‌های بی‌فایده و وابستگی به دیگران پرهیز کنیم و به زندگی خود بسنده کنیم.

شمارهٔ ۱۰۹

شمارهٔ ۱۱۰

هوش مصنوعی: دنیا همچون دام است که به طرز زیبایی چیده شده، نباید در پی به دست آوردن آن باشی؛ راضی و قانع باش و بی‌ هیچ حرکتی در همین جا بمان.

دام است جهان صفی پی‌دانه مرو

قانع بنشین و خانه بر خانه مرو

هوش مصنوعی: نیاز تو به روزی از جایی غیر از انسان‌ها تأمین می‌شود و نیازی به درخواست یا وابستگی به آن‌ها نیست، زیرا انسان‌ها ناتوان هستند و صحبت‌هایشان فقط داستان و افسانه است.

رزق تو رسد ز غیب بی‌منت خلق

و زخلق که عاجزند و افسانه مرو

شمارهٔ ۱۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده