صفی علیشاه » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۰۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای آنکه تو خالقی و ما بنده تو</p></div>
<div class="m2"><p>بر بنده عطا بود برازنده تو</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از خاک بجز گناه زیبنده نبود</p></div>
<div class="m2"><p>با خاک کن آنچه هست زیبنده تو</p></div></div>

دیوان صفی علیشاه، امیرکبیر، 1336 - میرزا حسن صفی علیشاه اصفهانی - تصویر ۱۵۶

شمارهٔ ۱۰۹

ای آنکه تو خالقی و ما بنده تو
بر بنده عطا بود برازنده تو
از خاک بجز گناه زیبنده نبود
با خاک کن آنچه هست زیبنده تو

هوش مصنوعی: این شعر به رابطه بین خدا و بندگانش اشاره دارد. شاعر می‌گوید که خداوند خالق است و بندگانش موجودات او هستند. از نظر شاعر، جز گناه، هیچ چیز دیگری از خاک شایسته و زیبنده خدا نیست و از خدا می‌خواهد که آنچه در خاک است را مطابق با جمال و زیبایی خود اصلاح کند.

شمارهٔ ۱۰۷

شمارهٔ ۱۰۸

هوش مصنوعی: ای خدای بزرگ، تو خالق هستی و ما بندگان تو هستیم. هر آنچه به بندگانت می‌دهی، شایسته مقام و عظمت توست.

ای آنکه تو خالقی و ما بنده تو

بر بنده عطا بود برازنده تو

هوش مصنوعی: از خاک چیزی جز گناه ارزشمند نیست، پس آنچه را که مربوط به خودت است، با خاک درآمیز.

از خاک بجز گناه زیبنده نبود

با خاک کن آنچه هست زیبنده تو

شمارهٔ ۱۰۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده