صفی علیشاه » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۰۵

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>یارب تو ببخشای بناداری من</p></div>
<div class="m2"><p>بر بیکسی و فقیری و خواری من</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هر کس بخدا امیدش از طاعت اوست</p></div>
<div class="m2"><p>امید منست از گنهکاری من</p></div></div>

شمارهٔ ۱۰۶

یارب تو ببخشای بناداری من
بر بیکسی و فقیری و خواری من
هر کس بخدا امیدش از طاعت اوست
امید منست از گنهکاری من

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از خداوند درخواست بخشش می‌کند و به ضعف و ناتوانی خود اشاره می‌کند. او می‌گوید که دیگران به امید کارهای نیک خود به خدا امید دارند، اما امید او به بخشش از گناهانش است.

شمارهٔ ۱۰۴

شمارهٔ ۱۰۵

هوش مصنوعی: ای خداوند، تو را به خاطر زجر و فقر و ذلت و ناتوانی‌ام ببخش.

یارب تو ببخشای بناداری من

بر بیکسی و فقیری و خواری من

هوش مصنوعی: هر کسی به امید اطاعت و بندگی‌اش به خدا نزدیک می‌شود، اما من با وجود گناه‌هایم، امیدم به رحمت و بخشش اوست.

هر کس بخدا امیدش از طاعت اوست

امید منست از گنهکاری من

شمارهٔ ۱۰۵

اطلاعات

برگردان به زبان ساده