هوش مصنوعی: عادت تو این است که با چشمان پر از زیبایی خود، نابودی دنیا را به نمایش بگذاری و همچون شمشیری بران و خشمناک، به دل‌ها نفوذ کنی.

هوش مصنوعی: موی تو به گونه‌ای است که دل را به خود می‌کشاند و چهره‌ات جذابیتی دارد که شایسته‌ی دیدن است و انسان را به عشق وادار می‌کند.

هوش مصنوعی: تنها بر زیبایی و جذابیت توست که پایکوبی و تهاجم به دنیا شروع می‌شود؛ از یک سو به تو می‌نازنند و از سوی دیگر شجاعت و رزمندگی را به نمایش می‌گذارند.

هوش مصنوعی: در دام خاری از گل مانده‌ام که به خاطر تو شکوفا شده است و در برابر تو، درخت سرو به زمین افتاده است.

هوش مصنوعی: اگر جانم را از عشق تو بدهد، ایرادی ندارد؛ در این آتش و تب جانکاه، چاره‌ای جز ذوب شدن نیست.

هوش مصنوعی: هر که در جمع شما نبود و نتوانست شناختی از آن کوران به دست آورد، سزاوار است که دیده نشود و شناخته نشود.

هوش مصنوعی: به خواب و بی‌خبری ما عادت کرده‌ای، اما فراموش نکن که این عادت به بیچارگی و ضعف از توست. به لطف و محبت ادامه بده.

هوش مصنوعی: در حال و هوای شدیدی هستم، که در ورودی میخانه کسی فریاد می‌زد که روح و جانت در اینجا قرار است کاملاً و کامل صرف شود.

هوش مصنوعی: در مسیر عشق، ای صفی، این نخستین گام است: سوز دل به خاطر عشق و تحمل غم برای جان.