هوش مصنوعی: آیا به خاطر سفر، آماده منبری نیست که روح من از تن خارج شود و به دنبال آن مرکب سفر برود، ای جان من؟

هوش مصنوعی: مرا سرزنش نکن، اگر از چشمانم اشک بریزد، زیرا در دریای جدایی هر لحظه از طوفان ترس دارم.

هوش مصنوعی: جالب نیست اگر لباس کمرنگ و نازکی شود، چون هر لحظه بر تن من، اندوه و غم زیادی وجود دارد.

هوش مصنوعی: غم و اندوه اجازه نمی‌دهد که آرام بگیرم، به اندازه‌ای که از عمق قلبم آهی برمی‌آید. حس می‌کنم که این درد و ناراحتی فضای بیشتری برای ابراز احساسات من ندارد و تنگ‌تر از چشم سوزن شده است.

هوش مصنوعی: مگر این که فکر و خاطره‌ی زیبایی از معشوق، مثل ماه کنعانی، از ذهنم نرود؛ وقتی در میان اندوه و غم هستم، حس می‌کنم که اگر هم پیر شوم، همچنان به یاد او هستم.

هوش مصنوعی: در خواب شبانه با زلف مشکی او گفت‌وگو می‌کردم؛ تعبیر این خواب چیزی جز سیاهی روزگار من نیست که موهایم در هم ریخته و پریشان شده‌اند.

هوش مصنوعی: هرگز از هیچ عاشق و مجنونی خبری درباره خیمه لیلی نخواستم. با اینکه در راه او قدم برداشتم و بر روی شن‌های بیابان راه رفتم، انتظارم بیشتر شد.

هوش مصنوعی: دل من از یاد آن خال سیاه از فکر و خیال پر نیست، زیرا غم و اندوهی که دارم ممکن است ایمانی که در دلم دارم را از بین ببرد.

هوش مصنوعی: وقتی که خط زیبا و تازه‌ای بر زیبایی او نوشته شود، نشانه‌ای لطیف از باغی است که روح را پرورش می‌دهد و بوی خوش ریحان را به ارمغان می‌آورد.

هوش مصنوعی: کجا می‌توانم ترک کنم که عقل و هوش از سرم می‌رود؟ فقط گوش کن به صدای عاشقان که از کوی عشق می‌آید، صدای شادی و مستی من است.

هوش مصنوعی: شخصی به صحبت درباره‌ی ویرانی‌ها می‌پرداخت و من می‌دیدم که آرزوی من برای بهبود و ساماندهی، به تدریج از بین می‌رود.

هوش مصنوعی: حرفی از او در ذهنم نماند و اگر به دنبال آن گوهری هستی، باید به دامن دل دریاچه عمان برگردی.

هوش مصنوعی: خاموشی نشانه عشق است؛ نه این که من بگویم در حال مستی نمی‌دانم چه کسی صحبت می‌کند. از این راز در شگفتم.

هوش مصنوعی: عشق و رفتار آزادانه به سرنوشت صفی تعلق دارد، پس چه اشکالی دارد اگر او در حالی که نماز نمی‌خواند، بگوید که دامنش آلوده است؟