هوش مصنوعی: چشم تو دارد به خودی خود می‌رود و دل من هم از دل نمی‌رود، حتی اگر به دنبال تو باشد و با نگاه تو در تماس باشد.

هوش مصنوعی: دل به عشق تو بی‌وقفه در تلاطم است و از هر سو غم و اندوه مرا محاصره کرده است. هر لحظه که تو با ناز و عشوه حرکت می‌کنی، موهای زیبایت را جلو می‌آوری و قلب من را بیشتر درگیر می‌کنی.

هوش مصنوعی: روزی لب عقیق را بوسیدم و دل بسیار خواست که این کار را تکرار کند، اما این خواسته باعث خشم و خروج عقل از حالت تعادل شد.

هوش مصنوعی: از رفتن او، دامنش از دست من رها شد و من به گفتگو و جستجو روز و شب مشغولم تا کیش و آیینی را به دست آورم.

هوش مصنوعی: اگر از من پنهان روی بگردانی، چون خورشید، روح من در پی تو می‌دود و این جسم زار و ناتوان من مانند نیشی در پی تو خواهد بود.

هوش مصنوعی: این بیت بیانگر نوعی دلخوری و ناامیدی است. شاعر به این اشاره می‌کند که اگر محبوبش از سر ناز و عنایت بوسه‌ای به او نداده، برداشت او این است که اگر می و شراب هم نصیبش نشود، در این حال باز هم به او بوسه‌ای از حالت مستی نخواهد داد. به عبارتی دیگر، عزیزش نه تنها احساساتش را به او ابراز نکرده بلکه از چیزهایی که به او شادابی می‌بخشد نیز محرومش کرده است.

هوش مصنوعی: چشم‌انتظاری برای رسیدن به محبوب، به گونه‌ای آشکار و واضح است و نه پنهان. این احساس، از شب تا صبح و از دیشب تا الآن، به وضوح در وجود من نمایان است.

هوش مصنوعی: باد، به خاطر زیبایی و لطف محبوب، بر لب من می‌وزد. لب‌هایش غمی شیرین دارند و غبغبش، روح‌افزا و شکرین است.

هوش مصنوعی: جای خال تو در نبرد با پهلوان تهمتن است و اگر بخواهی نادره‌ای از کره زمین بگیری، باید از ریش خود بگذری.