هوش مصنوعی: اگر او با من صحبت کند، جانم را به خاطر صدایش از دست می‌دهم؛ اگر دامنش را بکشند، من آستینش را می‌گیرم.

هوش مصنوعی: اگرچه من به اندازه خاک پست و فروتن هستم، اما باز هم در راه او می‌نشینم. اگر جانم را نیز بزنند، از آنچه او دارد، خوشحال‌تر می‌شوم.

هوش مصنوعی: دل در برکه‌ای وجود دارد که در آن پرورش یافته و جان نیز به خاطر این است که در بدن قرار بگیرد و باعث راه رفتن و پایداری شود.

هوش مصنوعی: دل رازی را پنهان کرده بود، اما با نگاهی دل‌فریب، آن غمزه به من گفت و با آهی پر از غم، راز خود را فاش کرد.

هوش مصنوعی: اگر مهر و محبت او کمتر شود و محبتش را پنهان کند، راز من آشکار خواهد شد و چشمانم به خاطر دل‌شکستگی‌ام، اشک می‌ریزد.

هوش مصنوعی: در افکارم فقط به یک نقطه از آرامش می‌اندیشم، اما آن فکر مرا به شدت آشفته کرده و بر روی یک روش خاص از تماشای زیبایی‌ها تأثیر گذاشته است.

هوش مصنوعی: هیچ کسی توانایی تحمل و تحمل زنجیرهای موهای او را ندارد، مگر اینکه دیوانه باشد. این دل، که سال‌ها در کنار او بود، به خوبی می‌دانست که چگونه با او هم‌نوا باشد.

هوش مصنوعی: دل من تحت تأثیر آن زلف زیباست و مثل گنجشکی می‌ماند که در زیر بال یک شاهین است، اگر خطر در هوا احساس کند، نمی‌تواند پرواز کند.

هوش مصنوعی: تعجب ندارد که در عشق این اتفاق بیفتد، هرچند که عقل آن را افسانه توصیف کند. من جانم را به دست شخص زیبایی سپرده‌ام که به لطف او، زندگانی دوباره‌ای یافته است.

هوش مصنوعی: خبر از شهر عشق نرسید، و حال صفی را که در حیرت است، نمی‌داند. او نه می‌تواند آغاز و نه پایان این وضعیت را بشناسد.