هوش مصنوعی: روح و یاد او در ذهنم حاضر است، اما نتوانستم به او نزدیک شوم و لب‌هایش را بوسه بزنم.

هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی وقتی که بوی پیراهن او را در باغستان به همراه می‌آورد، غنچه‌ها از حسرت آن بدنش، مانند گریبان‌های خود را پاره می‌کنند.

هوش مصنوعی: نرمی و زیبایی تن او را هیچ وقت فراموش نکن؛ زیرا که ممکن است تصور و اندیشه‌ای از عقل به او آسیب برساند.

هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی با لطافت و زیبایی، عطر و طراوت گل را به همراه دارد و به یاد می آورد که دل در چمن سرشار از شکوفایی و شادابی، شوق و سرزندگی را تجربه کرده است.

هوش مصنوعی: نگاه کردن به مو و چهره او برای من کافی است، حتی بهشت را هم با گل‌هایش نمی‌خواهم.

هوش مصنوعی: چرا دلی که عمر طولانی تحت فشار زلف او بوده، نباید شکسته و آسیب‌دیده باشد؟

هوش مصنوعی: من در آتش عشق هستم که دیگران درباره‌اش صحبت می‌کنند و از این خوشحال‌ام که هیچ‌کس آن را در عین حال، در جمعی که هستم، تجربه نکرده است.

هوش مصنوعی: در برابر قامت تو، آن کسی که جانش را فدای تو کرد، در روز قیامت در حالتی است که وقتی کفنش از تنش افتد، نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: تن بدن را با روح لطیف‌تری در زیر جامه‌اش مقایسه کرده‌ایم و در واقع آن را امتحان کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: زلف‌های تو را بچین، چرا که دل من به اشتباه نیفتاده است، اما همچنان به خطا رفته است، مانند کسی که برای زیبایی و دلربایی خود به آرایش افسون‌گری می‌پردازد.

هوش مصنوعی: صفی دیاری را ترک کرد و آرامش قلبش را نیافت. اکنون می‌پرسد کجاست که وطن او باشد.