هوش مصنوعی: چشم به وعده‌ای داشتم که معشوقه‌ام دوام بیاورد و به اندازه زیبایی‌اش، عشق من را نیز به حساب آورد و خود را در مقام یک درویش بداند.

هوش مصنوعی: اگرچه افراد نیکو و خوب در دنیا کم هستند، اما من همیشه بر سر وعده‌ای که داده‌ام ایستاده‌ام و امیدوارم که او نیز به وعده‌اش پایان بخشد.

هوش مصنوعی: زیبایی، ادب، شاهی، درویشی و دانش همه در کنار هم باعث می‌شود که انسان از هر کاری که بتواند برآید، باز بماند.

هوش مصنوعی: در حالیکه غافلم که او جوان است، من در این سن و سال به فکر پیری و مشغولیت‌های آن هستم و در هر سمتی به دنبال تفریح و بازی می‌گردد.

هوش مصنوعی: با وجود این همه، می‌دانم که او به جای من، هیچ‌کس دیگری را انتخاب نخواهد کرد که در کنار خود بنشاند.

هوش مصنوعی: چون صفی از انسان‌ها وجود ندارد، هیچ‌کس در تمام عالم نیست که شایسته محبت الهی باشد؛ زیرا تنها خداوند است که قادر به محبت کردن است.

هوش مصنوعی: به خدا قسم که خاک پای او را به این دنیا نمی‌فروشم؛ کسی که کودکانه به او گوهر و جواهر می‌دهد، در عوض چیزهای بی‌ارزشی را می‌گیرد.

هوش مصنوعی: نه من به آن دوستی که او دارد اهمیت می‌دهم و نه می‌توانم به او اعتماد کنم که مرا از مشکلات نجات دهد.

هوش مصنوعی: اگر دلبری از روی محبت و ارادت به من باشد، خوب است؛ در غیر این صورت، اگر چرخ روزگار از دامن من دور شود، چه اهمیتی دارد.

هوش مصنوعی: دوش، شعری از وحیدالحق والدین به دستم رسید و به همین دلیل این نام را انتخاب کردم که همیشه به یاد توحید بماند.

هوش مصنوعی: این نیز پاسخی است به غزل حضرت عبدی، به این معنا که بخت با او همراه است و او را به جلو می‌برد.

هوش مصنوعی: هر زمانی که بخواهی به شکلی آزاد پرواز کنی، قدرت و مهارت‌های تو محدود به توانایی‌های خاصی می‌شود، و کسی که تحت فرمان توست، همواره در پی شکار و موفقیت است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس از زندگی خود دل نمی‌کند، مگر اینکه تقدیرش او را به سمت مرگ بکشاند. اگر روزی سرنوشت به سراغش بیاید، مزه مرگ را خواهد چشید.

هوش مصنوعی: اگر روح من از تو دور شود و به خدا برود، غم دوری تو تمام وجود این جسم خاکی را فرسوده خواهد کرد.