هوش مصنوعی: ما امیدی جز تو نداریم، پس بر ما ببخش و به فکر فقیران خود باشید، ای پیر مستان.

هوش مصنوعی: ابروی تو هیچ‌گاه به نیازهای ما پاسخگو نبود، چون نمی‌توانیم از کسی جز تو توقع داشته باشیم.

هوش مصنوعی: هر وعده‌ای که صومعه‌نشینان به ما دادند، می‌توانیم فراموش کنیم و به آن اهمیت ندهیم؛ چراکه همه آن‌ها تنها حرف و ادعا بوده و چیزی جز دروغ و سخنان بی‌اساس نیستند.

هوش مصنوعی: در مدرسه و خانقاه، آنچه از زاهدان و صوفیان شنیدیم، بیشتر خبرها و باورهای بی‌پایه و خرافی بود.

هوش مصنوعی: این لباس و سجاده ارزشی ندارند وقتی که می‌توان با یک جام شراب در میکده، عشق و عبادت را تجربه کرد، حتی اگر این عبادات از سر عشق باشد.

هوش مصنوعی: در محله‌ی مغان، هیچ‌کس شراب‌فروشان را نپذیرفتند، مانند برکه‌ای که گل‌ها در آن می‌رویند و حاصل سال‌ها عبادت را به‌دست آورده.

هوش مصنوعی: در میخانه مشغول گشت و گذار بودیم تا صدای موعظه‌ کننده‌ نداهای معنوی به گوش‌مان نرسد.

هوش مصنوعی: ما خم ابروی محبوب را دیدیم و از همان جا که در دنیا وجود دارد، در گوشه در آن گرفتاری‌ها و آزارها را تجربه کردیم.

هوش مصنوعی: غیر از در میخانه، هر در دیگری که می‌بینی، راه نیست و نمی‌توانم بگویم چرا در زمان‌های مختلف این موضوع مهم است.

هوش مصنوعی: هر نامی که از دیگران می‌شنوی، فقط صدایی و نوایی است که در میان حرف‌های بی‌محتوا و نکبت‌آور شنیده می‌شود.

هوش مصنوعی: اجازه بده که اسرار بزرگان در پرده بماند تا دنیا پر از آشفتگی و اختلال نشود.

هوش مصنوعی: چرا تا به حال از روی لطف و بزرگواری خود، آلوده‌گی‌های لباس ما را نپوشاندی، ای پیر راه و محبت؟

هوش مصنوعی: اگر کسی به جنون دچار باشد، به خودی خود فایده‌ای ندارد، زیرا عقل نمی‌تواند بار دانش و یافته‌ها را به دوش بکشد.

هوش مصنوعی: راز پیر مغان، رهنمای ما این است که خودمان را همچون رنگی درآوریم و از رفتارهای ناپاک و بزرگ‌منشانه پرهیز کنیم.

هوش مصنوعی: جوهر اصلی انسان که در او ویژگی‌ها و حرف‌های نهایی نهفته است، به‌طور واقعی و با تحقیق ثابت شده است.

هوش مصنوعی: اگر قافیه به خوبی ساخته نشود، نباید عیبی بر آن گرفت، چون خود تو هم در برابر آن زیبایی و زلف‌های دل‌انگیز، نقصی داری.

هوش مصنوعی: عمر تو به سرعت گذشت و این نخستین تجربه‌ی عشق توست. تا کی می‌خواهی این مرحله را ادامه دهی؟ این امکان دیگر میسر نیست.