هوش مصنوعی: صدا و نواهایی که به دل خوشایند نباشند، از نشانه‌های نفسانیات و تمایلات ناپسند ناشی می‌شوند.

هوش مصنوعی: اگر انسان در تاریکی و ظلمت غرق شود، قلبش از نور حقیقت خالی می‌شود و این نور را از دلش می‌گیرد.

هوش مصنوعی: از بدی‌های نفس، کدورت‌های پنهانی به وجود می‌آید که سبب ایجاد مشکلات می‌شود.

هوش مصنوعی: صداهایی از نفس پر رمز و راز او به گوش می‌رسد، که او را از نورهای پیشینش پنهان می‌کند.

هوش مصنوعی: او را از اوج خوشبختی‌اش به پایین کشید تا دیگر جایی برای ماندن در رسوایی نداشته باشد.

هوش مصنوعی: اگر این حالت به شدت بروز کند، به طور حتم زمانی خواهد رسید که آن مفاهیم فاصله و محرومیت پایانی نخواهند داشت.

هوش مصنوعی: این بیت به وضوح به صدای خاصی اشاره دارد که از جمعیتی معین ناشی می‌شود و درخواست می‌کند که این صدا دور شود. به نوعی، شاعر از این صدا احساس ناآرامی می‌کند و از خداوند می‌خواهد که او را از این فضا دور کند.