هوش مصنوعی: هر بار که به لاله‌ها در باغ نگاه می‌کنم، یاد علی اکبر، جوانی که به خون خود آغشته شد، برایم زنده می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی به گل‌ها نگاه می‌کنم، یاد خاک و خون می‌افتم و نسبت به جسد قاسم که خونی و آسیب‌دیده است، احساسی bittersweet دارم.

هوش مصنوعی: اگر شاخه‌ای سبز و تازه از درخت نخیلی جدا شود، می‌توانم تصور کنم که این شاخه به تنهایی و به دور از درخت بزرگش زندگی می‌کند.

هوش مصنوعی: به یاد دو دستی که عباس، علمدار کربلا، با دلاوری خود برای دفاع از حق و حقیقت از دست داد، فکر می‌کنم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که درخت نخل و گل نسترن درخشندگی خود را دارند، هرگز خاک را نادیده نخواهم گرفت و به جای آن به سرو و عطر سمن نمی‌پردازم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم از آرامش و زیبایی کلام بگویم، نفس جاوید و گویای من از حیرت و شگفتی خاموش می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر امکانش باشد، تمام جهان را در هر قدم به خاطر تو به سوگ می‌نشینم و صدها مجلس سوگواری برپا می‌کنم.

هوش مصنوعی: از شدت حزن و ناراحتی این عزاداری، دل‌ها به شدت در سینه‌هایشان می‌تپد و همه‌ی آنها را به خانه‌ای پر از غم تبدیل می‌کنم.

هوش مصنوعی: تا زمانی که زیبایی و درخشندگی تو بر دلم تأثیر بگذارد، نام بدخشان را از ذهنم پاک می‌کنم و به یاد یمن می‌افتم.

هوش مصنوعی: تنها به دلیل اشتیاق و شور و هیجانی که برای کربلا دارم، بیشتر از آنکه به خاطر زیبایی موهایش، دلم را می‌شکنم.

هوش مصنوعی: از زمانیکه عهد و پیمانش را شکسته است، تا روز قیامت خودم را سرزنش و ملامت می‌کنم.

هوش مصنوعی: او به شدت گرسنه و تشنه است و حق دارد که به دنبال آب و نان باشد. من هم با خاک و خون آمیخته می‌شوم تا در دهان او بگذارم.

هوش مصنوعی: دل خسته‌ام از اینکه عمرم رو به پایان است و به خاطر ناراحتی‌های غریب، نگران آینده‌ام هستم. آیا جایز است که در سرزمین خودم به آرامش برسم؟

هوش مصنوعی: وقتی که درباره‌ی مصیبتی صحبت می‌کنم که خداوند خود باید برای آن شعر و نغمه‌ای داشته باشد، در واقع به محدودیت‌های خود در بیان آن اشاره می‌کنم و می‌فهمم که نمی‌توانم به درستی از آن بگویم.

هوش مصنوعی: یاران او دامن و دست و چشم و دل خود را پاک کرده‌اند، چونکه زار و دروغ را کنار گذاشته و به راست‌گویی روی آورده‌اند.