هوش مصنوعی: دشمن به شدت حمله کرد و من با تسلیم و بدون انتظار از او، جسم خود را بر زمین رها کردم.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم تو را به خاک بسپارم، افسوس که به علت کوتاهی‌ام، بدنت را در خون و گرد و غبار رها کرده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر با کاروانی بروی، چه فایده دارد که بدن عریان و بدون کفن را رها کرده‌ام؟

هوش مصنوعی: سرافکندگی‌ام به خاطر این است که بر سر خاک تو، بدون پوشش و حیا، آرمیده‌ام و لباس و پوشش خود را رها کرده‌ام.

هوش مصنوعی: در دل ما به خاطر غم تو، خاری به بلندای صد پشته وجود دارد، اما من در این باغ مثل گل، خودم را رها کرده‌ام.

هوش مصنوعی: ای نگین جمشید، تو که از ظلم دور افتاده‌ای، خجلتی که حس کردی را به یاد بیاور؛ من دست اهرمن را رها کردم.

هوش مصنوعی: اگر پیراهنت را به دامان درختان گرگان انداختی، تو را در کلبه‌ی غم و اندوهت تنها و بی‌پناه گذاشتم.

هوش مصنوعی: در چنگال چرخ سرنوشت، بیچاره و بی‌مقدار افتاده‌ام، ای بلبل، من هم در ناامیدی و غم، به خاطر ناله‌هایم رها کرده‌ام.

هوش مصنوعی: می‌ترسم که اگر رهایت کنم، بی‌پرستار و بدون توجه، به دستِ باد دچار آسیب شوی و از بین بروی، مانند گلی که در باغ رها شده باشد.

هوش مصنوعی: از شدت تنهایی و ناچاری، از سرزمین تو دور شدم و روزگار پر از فریب و سختی را به حال خود رها کردم.

هوش مصنوعی: در روز جنگ، به تنهایی و بدون کمک، تیغی که به خاطر تو گذاشته بودم را کنار گذاشتم.

هوش مصنوعی: تا عطر و بوی خوش اطراف کربلا را پر کند، خون من را مانند نافه‌ای که برای تو به یادگار گذاشته‌ام، در این مکان رها کردم.

هوش مصنوعی: آتش شعله‌ور به جان همه ما افتاده است و من هم شمع و شعلۀ خود را در جمع شما رها کرده‌ام.

هوش مصنوعی: در حالتی پر شور و پر هیجان، به یاد کربلا افتادم و این فکر مانند زلف‌های پیچ‌خورده‌ام، ذهنم را مشغول کرد.

هوش مصنوعی: از این به بعد ما دیگر فرصتی برای شکایت نداریم و هیچ حمایتی از سوی قوم و خویش‌هایمان در این زمینه وجود ندارد.