هوش مصنوعی: از کربلا با چشمانی پر از اشک و اندوه می‌رویم، ما آزادانه آمده‌ایم اما اکنون در دامی گرفتار شده‌ایم.

هوش مصنوعی: همه همراهان، چه پیر و چه جوان، در خواب عمیق فرو رفته‌اند، و ما در راه هستیم با یک اسیر که در بند است و حالش خوب نیست.

هوش مصنوعی: ما از نعمت و افتخار برادر به کربلا آمدیم و حالا با ذلت و حقارت در حال رفتن هستیم.

هوش مصنوعی: ما را در این مکان نخواستند، بنابراین ناچاریم به حضور تو برویم.

هوش مصنوعی: قصور و خطاهای ما در هر مکان بهانه‌ای است برای توجیه این گناه. تو آگاه هستی که ما به چه ترتیبی حرکت می‌کنیم.

هوش مصنوعی: در حالی که گل‌ها به خاطر ما در معرض باد و آسیب قرار گرفته‌اند، ما با دستان و دامن پر از خار به راه خود ادامه می‌دهیم.

هوش مصنوعی: زندگی‌ام را به قیمت کم آب روان نمی‌فروشم و از این مکان به دنبال کسی می‌روم که ارزش وجودم را بداند.

هوش مصنوعی: هرگز امکان ندارد که سنگینی بار ما به زیر سایه چادر بیفتد، حتی اگر ناقه نیز سنگین باشد، ما همچنان با بزرگی و سنگینی حرکت می‌کنیم.

هوش مصنوعی: اگر دست‌هایمان از هدیه و بخشش خالی باشد، باکی نیست؛ ما با بارهای پر از حسرت و غم به سمت مقصد می‌رویم.

هوش مصنوعی: ما از خیال و آرزوی این سفر بهره‌مند بودیم، اما اکنون در حال رفتن هستیم و احساس می‌کنیم که این سفر برای ما زیان‌آور بوده است.

هوش مصنوعی: ناگهان دست ما از آستین تو آزاد شد، و ما هم یک‌بار از درگاه تو می‌رویم.

هوش مصنوعی: با اینکه دل به شدت ناراحت است و نمی‌تواند بیشتر از این تحمل کند، اما با وجود تمام سختی‌ها و نارضایتی‌ها، هنوز هم شکرگزاریم و به راه خود ادامه می‌دهیم.

هوش مصنوعی: من توانایی بیان احساسات و افکارم را ندارم و زمان نیز به من رحم نمی‌کند، مانند زمانی که به نزد پدربزرگ و مادربزرگ می‌رویم و احتیاط می‌کنیم.

هوش مصنوعی: با این آتش و حرارت بی‌رحم و ناشناس، به سمت دوری و جدایی می‌روم، بدون این‌که کسی را در کنار خود داشته باشم که با من همدل و هم‌درد باشد.

هوش مصنوعی: صدا و فریادی از زمین به آسمان بلند شد که تحمل و قدرت از ماه گرفته و طاقت عشق را نیز از دل برداشت.