هوش مصنوعی: ای پدر، تو از این دنیا رفته‌ای و لب‌هایت خشک است. افسوس که جوی‌ها نیز مانند ما از چشمان مرطوبشان گریه می‌کنند.

هوش مصنوعی: به خاطر تو جانم را فدای تشنگی‌ام کرده‌ام، با وجود اینکه بارها اشک‌هایم مانند سیل از چشمانم روان شده است.

هوش مصنوعی: من چنان به درگاه تو ریشه دوانده‌ام که حتی خاک خشک نیز در دسترس نیست تا بر سرم بریزم و نشان از غم و اندوهی داشته باشم.

هوش مصنوعی: تو با تمام احساساتت زندگی را به پایان می‌رسانی و من هنوز زنده‌ام که در اشک‌های بی‌پایان غوطه‌ورم. از این مسیر، باید افسوس بخورم.

هوش مصنوعی: هر تیری که به تو می‌زنند یا هر برشی که به بدنت وارد می‌شود، هیچ‌کدام نمی‌تواند اعضای ما را از هم جدا کند. این آسیب‌ها نمی‌توانند ما را از هم دور کنند و ما همیشه در کنار هم خواهیم بود.

هوش مصنوعی: چرا با من که قلبی آسیب‌دیده دارم، در این مسیر دشوار به همراهی نمی‌آیی؟

هوش مصنوعی: من به دام عشق کوفی گرفتار شدم و پاهای من در راه شام است. اما از خاک درگاه تو سر بلند می‌کنم و به خاطر دوری تو بسیار افسوس می‌خورم.

هوش مصنوعی: هر جا که نگاه می‌کنم، دشمن خود را می‌بینم، اما تو روی خود را از من پنهان کرده‌ای.

هوش مصنوعی: برای خدمت به ماریه از یثرب آمدم و با دشمنان به سمت کوفه همسفر شدم، که این بسیار افسوس‌برانگیز است.

هوش مصنوعی: پیامی به سرعت بفرست که این مسیر طولانی از وضعیت ما به حضرت زهرا اطلاع دهد.

هوش مصنوعی: به دنیا آمدن تو از مردان و زنان، ای ستوده! یا جان خود را در راه ظالمی فدای حق کرده‌ای، یا در آوارگی و بی‌خانمانی به سر می‌کنی، افسوس!

هوش مصنوعی: مردان ما به خاطر وفاداری، جان خود را فدای ارزش‌ها می‌کنند، در حالی که زنان ما به خاطر نادیده گرفتن حق و حقوق خود، در موقعیت سخت و نازلی قرار دارند. این وضعیت باعث تاسف و ناراحتی عمیق برای ماست.

هوش مصنوعی: از هر اندوهی که داری، غم جوانانی که به شدت سوخته‌اند، برای ما که اسیریم، سخت‌تر و بیشتر آزاردهنده است.

هوش مصنوعی: در دام مشکلات گرفتار شدم و بعد از اینکه خانه‌ام را ترک کردم، دیگر در قفس نمانده‌ام و بال و پرم را از دست داده‌ام.

هوش مصنوعی: زینب دیگر شروع به سخن گفتن کرد و از طرف اهل بیت، شکایت و مظلومیت آن‌ها را بیان کرد.