هوش مصنوعی: از هر بدی که به من می‌رسد و از هر سختی که تحمل می‌کنم، افسوس که کسی نیست که از دل پر غم من باخبر باشد.

هوش مصنوعی: او از میان ما رفت و در آغوش زمین آرام گرفت. غم خاک بر سرم بریزد، زیرا از خاک کمتر شدم. افسوس!

هوش مصنوعی: ای کاش در زندگی خودم به مرگم تن نمی‌دادم، چون هیچ‌کس نمی‌تواند مرا از چنگال تقدیر نجات دهد.

هوش مصنوعی: این شاعر از درد و غم خود سخن می‌گوید و به حال برادر و خواهرش افسوس می‌خورد. او احساس می‌کند که در جامعه‌اش همه چیز به نابودی و زمینی می‌رسد و کسانی که باید حمایت کنند، به جای یاری، در کنارش قرار نمی‌گیرند. این حس از دست دادن و تنهایی، او را عمیقاً تحت تأثیر قرار داده است.

هوش مصنوعی: اگر قاصدی به سوی مادرم می‌رفت، عنوان نامه‌ام را با خون دل می‌نوشتم، اما افسوس که چنین فرصتی نبود.

هوش مصنوعی: در روزهای ناراحتی و سختی، در این همه آتش و مشکلاتی که تحمل کرده‌ام، افسوس که حتی یک شب فرصت نداشتم که آرامش بیابم و تسکین پیدا کنم.

هوش مصنوعی: از ابتدا آتش عشق تو مرا سوزاند، چطور شد که تو به آرامی رفتی و من تنها خاکسترم را بر جا گذاشتی، افسوس.

هوش مصنوعی: من با اندوه جدایی تو کنار می‌آیم، چون یاد مرگ و ناامیدی چیز دیگری جز این درمان برای من نیست. افسوس!

هوش مصنوعی: صبر من از جدایی‌ام نیست و دشمن به زور وادار به مشکل‌سازی شده است. این موضوع برای من سخت‌تر شده و افسوس می‌خورم.

هوش مصنوعی: ترا به خاک نسپردند و در دین این گروه مرا کم از بی‌ایمانی ندادند.

هوش مصنوعی: در طول عمر باید بر تربت تو با اندوه گریان بود، زیرا دشمن بی‌رحم و بدجنس من فرصتی برای این کار به من نداد.

هوش مصنوعی: من در دل خود بارها و بارها غم‌های سنگینی را به خاطر تو حمل می‌کنم، اما حتی یک تار موی آن غم‌ها هم از یادم نمی‌رود. افسوس!

هوش مصنوعی: زمانی نیست که من به ذلت یتیمان بپردازم، و زمانی هم نیست که به قربانی کردن شهیدان مشغول شوم، ای کاش!

هوش مصنوعی: طوفان مشکلات باعث شد آرامشم از بین برود و کشتی زندگی‌ام غرق شود و از آن زمان به خاطر ناتوانی‌ام افسوس می‌خورم.

هوش مصنوعی: پس او گفت، زمانی که روحش پرواز کرد و به سمت راه رفت، غم و اندوهش باعث شد که چهره زمین تیره و تار شود.