هوش مصنوعی: زمانی که زندگی‌ام را مانند قافله‌ای در حال عبور از کربلا به کوفه می‌بینم، مرا در این مسیر، به عنوان یک راهنما و هدایت‌گر مشاهده کن.

هوش مصنوعی: در جستجوی آرامش و آسودگی برای روح و قلبتان باشید و تغییر و تحول را برای سرزمین و زادگاهتان مشاهده کنید.

هوش مصنوعی: هر روز و شب، در مسیر این سفر، به من نگاه کن که چگونه از چوب و خاک مسیر و اشک‌های ریزان می‌گذرم و خواب و خوراکم را فراموش کرده‌ام.

هوش مصنوعی: زندگی و مرگ من را در حالی که در آرامش هستم، بساز و چگونگی سفر کردنم را وقتی در حال رفتن هستم، مشاهده کن.

هوش مصنوعی: دل من همدمی دارد که ناله‌های او برایم آشناست. آن که در دلم می‌نشیند، رفیق من است و زندگی‌ام را به سرقت برده است. همچنین، آنکه به دنبال راه نجات من است، مانند یک راهنما برایم عمل می‌کند.

هوش مصنوعی: بعد از تو ای پدر، در این دنیا، سینه‌ام ناچار باید به عنوان سپری در برابر تیرهای مصیبت‌ها قرار گیرد.

هوش مصنوعی: کمی به حال این غریبه‌ بیمار نگاه کن و این کودک یتیم را که از پدرش بی‌بهره است ببین.

هوش مصنوعی: یک چشم به خودت بینداز و یک چشم به من، هم به پدرت توجه کن و هم به پسرت نگاه کن.

هوش مصنوعی: این فرد بی‌شرم و قانون‌شکن، هیچ احترامی را برای حریم خود قائل نیست و همگان را به تماشای رفتارهایش دعوت می‌کند.

هوش مصنوعی: هر آسیبی که دشمن به ما برساند، در دل ما به اندازه‌ای عمیق‌تر و بیشتر از زخم‌های بر سینه‌مان تاثیر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: پرندگان آشیانه خود را از چرخ و تا تذرو در دام نایبه‌ بی‌بال و پر می‌بینند.

هوش مصنوعی: اینجا گویی سرت بر نیزه است و گروهی به تو نگاه می‌کنند؛ حتی در محضر یزید، بدتر از این را می‌توان مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: هر بار که آن مژه‌ات می‌افتد، دلم به خاطر عشق تو زجر می‌کشد و دردم به حدی است که گویی یک رگ و صد زخم در قلبم است.

هوش مصنوعی: ما را که در نزدیکی معشوق، مقام و منزلتی داریم، برای دیدن حال افرادی که در خرابه‌ای بدون سقف و در زندگی می‌کنند، دعوت کن.

هوش مصنوعی: در میدان جنگ، به خاطر درخشش و زیبایی گل، نظم و ترتیب به هم ریخت و بر اثر آن، فرمانده و جنگجویان با مشکل مواجه شدند.