هوش مصنوعی: ای کسی که به خاطر بی‌رحمی‌ها جان داده‌ای، لطفاً یک لحظه به ما نگاه کن. ما را مانند بادی که از این سمت کوه می‌وزد، ببین.

هوش مصنوعی: چشمانت را باز کن و افرادی را که در مکان‌های مقدس نشسته‌اند، ببین که چطور مانند سیاره‌ای در حال گردش هستند و در دنیا سرگردان‌اند.

هوش مصنوعی: این کاروان که جلوتر از همه حرکت می‌کند، در حالی که پیکر کشته‌ای را به دوش دارد و دلش از غم و ترس آشفته است، به جلو می‌رود.

هوش مصنوعی: خودت را مثل اشک چشمان ما حس کن، و ما را مانند زخمی که به قلبت زده شده، درک کن و ببین که چقدر درد داریم.

هوش مصنوعی: با ترس و وحشت به راه می‌روم و در دل خون می‌خورم. وسایل سفر و سختی‌هایم را در این سفر ببین.

هوش مصنوعی: به خاطر معیشت و زندگی‌ام، هم به خاک و خون می‌افتم و هم برای نیاز به غذا و آب تلاش می‌کنم. همچنین درد و غم من را می‌توانی به جای ثروت و طلا مشاهده کنی.

هوش مصنوعی: هر صبح، نعمت و زیبایی را با دل لخت و بی‌پرده نگاه کن و هر شب، با چشمانی پر از اشک، ساقی‌ام را ببین.

هوش مصنوعی: هر بار که بدون تو نفس می‌کشم، با مشکلات زیادی مواجه می‌شوم و هر گامی که بدون تو بردارم، با خطرات گوناگونی روبه‌رو می‌شوم.

هوش مصنوعی: این خواهران که روح‌القدس جان‌پناه و حمایت کننده‌شان است، با بی‌پروایی در معرض دید همگان قرار دارند و به راحتی در اختیار افرادی قرار گرفته‌اند که به حریم دیگران بی‌احترامی می‌کنند.

هوش مصنوعی: دل ما به خاطر اشک‌ها و ناله‌هایی که می‌ریزیم، بی‌تاثیرتر شده است. اما بر روی کوه، آثار بارش و رعد و برق ما را می‌توان دید.

هوش مصنوعی: این خانواده که به بزرگ‌داشت و احترام شناخته می‌شوند، در واقع نشانه‌ای از حقارت و نادانی افرادی هستند که از جامعه طرد شده و بی‌هویت‌اند.

هوش مصنوعی: پس از جنگ‌ها و غارت‌ها و اخراج و حبس، حالا باید ببینید که دشمن بی‌رحم چگونه بیشتر از قبل به ما حمله می‌کند.

هوش مصنوعی: وجود من مانند یک قرآن قدیمی است که اجزای آن از هم جدا شده‌اند. به سفر درون خود بنگر و این جدایی‌ها را مشاهده کن.

هوش مصنوعی: آتش درون ما را با غم خود بسنج، چون زخم‌هایمان را بشمارید، ببینید که آیا یکی بیشتر از دیگری است یا نه.

هوش مصنوعی: از شدت اندوه، دوباره بر زمین افتاد و با ناله گفت: ای پدر، جان ما فدای تو باشد.