هوش مصنوعی: بلند شو و به وضعیت من نگاه کن، با صد درد و رنج از دنیا دست و پنجه نرم می‌کنم.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه من امروز در دایره خودم قرار ندارم، می‌توانم از بیرون به آن نگاهی حلقه‌وار داشته باشم.

هوش مصنوعی: گاهی وقت‌ها با آرامش به زمین نگاه می‌کنی و از رضایت در آنجا هستی، و گاهی هم در وضعیت ناپایداری، سر به تیر نگاه می‌کنی و از سرنوشت نگران هستی.

هوش مصنوعی: از نور غم خود و دوستان و خانواده‌ام، مانند شمعی که می‌سوزد، همه چیز من را در تاریکی فرو برده است.

هوش مصنوعی: تو تشنه‌ای و جان خود را فدای عطش کردی، در حالی که با دهان خشک و پر از تلخی، آب شیرین دجله را بر لبانم زهر می‌کنی.

هوش مصنوعی: اگر تشنگی‌ام رفع نمی‌شود، اشک‌هایم را ببین که چطور از چشمانم سرازیر شده و جیب و دامنم را مثل جویبار پر کرده‌اند.

هوش مصنوعی: بدون توجه به زیبایی و ظاهر، به گل و رودخانه در باغ نگاه کن و به دقت به تیرک‌های دل بسپار و زخم‌ها و دردهایی که بر چشمانت نشسته است، ملاحظه کن.

هوش مصنوعی: من از در تو دور شدم، چون زمانه ناسازگار و بی‌وفا است و از تو تنها یادگارهایی باقی مانده است.

هوش مصنوعی: فرزندان خود را که ذاتاً انسانی و محبوب‌اند، به‌دقت و حساسیت بررسی کن و وضعیت آنها را چه در خوب بودن و چه در بد بودن، مورد توجه قرار بده.

هوش مصنوعی: از زیبایی‌ها و زینت‌های giovani که با خط و خال و موهای زیبایشان بر دشت ماریه نمودار است، به وضوح به چشم می‌خورد.

هوش مصنوعی: از خون جوانان خداجوی که به خاک آرمیده‌اند، چنانچه در کنار باغ، دشت‌های پر از لاله را مشاهده می‌کنی.

هوش مصنوعی: این گروه از افرادی که به شدت از دوری و فراق رنج می‌برند، را ببین که به سمت مزار مادر خود در حال حرکت هستند.

هوش مصنوعی: زن‌ها و خواهران و یتیمان خود را مانند اشکی که از دل به چشم می‌آید، احساس کنید و آن‌ها را از این سرزمین ببینید.

هوش مصنوعی: از آسیب‌هایی که به پاهای برهنه‌ام از راه رفتن روی زمین ناهموار رسیده، به حال یتیمان برهنه‌پا فکر کن.

هوش مصنوعی: وقتی که جان و دلش به رضایت از آن بدن جدا شد، دیگر چیزی نگفت و از حرف زدن باز نایستاد.