هوش مصنوعی: ای نسیم، قدمی به سوی مادرم بردار و او را از وضعیت برادرم مطلع کن.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم از درد و رنج یتیمی که به خاطر مرگ کودکانش به تشنگی افتاده، سخن نگویم؛ آن‌ها به خاطر قتل عون و قاسم و عباس و اکبر به این حال درآمده‌اند.

هوش مصنوعی: در این وضعیت، احساس می‌کنم که از آب جدا شده‌ام و امیدهایم قطع شده است. به طوری که آرزوی مرگ به خاطر تشنگی و فقدان لذت‌ها به سراغم می‌آید، در حالی که دل و چشمانم تازه و پر از احساس هستند.

هوش مصنوعی: از کشتن جوانان در رنج و عذاب، به خاطر خاک و سرزمین خود، نباید نعل و چادر و پوشش‌هایم را از من بگیرند.

هوش مصنوعی: بزرگان و سال‌خوردگان و جوانان کوچک، همگی به خاطر یاری و همراهی‌ام جان خود را فدای من کردند.

هوش مصنوعی: برادران و دوستان و یاران بی‌سر، در خاک و خون افتاده‌اند و من هم در کنارشان هستم.

هوش مصنوعی: من هر گونه نشانه‌ای از رنج و یتیمی را با خبر از مصیبت بزرگ برادر خود احساس می‌کنم. دو فرزند بی‌سرپرست، یادآور درد و فقدانی عمیق هستند.

هوش مصنوعی: به هر حال، موضوع را رها کن و به نتیجه‌گیری برسان، هرچه در این مسیر از افرادی که به من آسیب رسانده‌اند بر سرم آمده.

هوش مصنوعی: به عقب برگرد و به مکین بگو که من فرزند علی (شیر خدا) هستم؛ امیرالمؤمنین و فرزند پیامبر، میر صفدر.

هوش مصنوعی: چرا از من بی‌توجهی می‌کنی وقتی که در این مدت کوتاه، حتی یک بار نیز برای ارتباط با من تلاش نکردی؟

هوش مصنوعی: آیا تو خودت خبری از همه درد و مشکلات کربلا نداری؟ آیا نمی‌دانی بر سر دخترم کلثوم چه گذشته است؟

هوش مصنوعی: چرا باعث می‌شوی که با وجود نزدیکی و مهر من، حتی یک قدم به سمت من برنمی‌داری و از من دوری می‌کنی؟

هوش مصنوعی: به نینوا نگاه کن و ببین که این مردم در چه شرایط سختی گرفتار آمده‌اند و چقدر از نظر روحی و جسمی تحت فشار هستند.

هوش مصنوعی: من از افرادی نیستم که به دیگران توجه یا رحمت کنم، اما خواهش می‌کنم کمی به خواهرم توجه کن.

هوش مصنوعی: چهره‌ی زیبا مانند باران اشک می‌ریزد و قلب از سوگ گل‌های سرخ، ناله‌ای بلند بر می‌آورد، که ای جان‌باخته‌ی غم‌زده!