هوش مصنوعی: ای شاه بزرگ و مشهور، پدر مهربان من، تو علت غم و اندوه همه انسان‌ها به‌ویژه مادر من هستی.

هوش مصنوعی: چرا ای پادشاه بهشت، مرا به همراهی خود در این سفر نخواهی برد و تنها من را در خدمتت گذاشتی؟

هوش مصنوعی: چرا مرا در درد و سختی‌هایی که این مردم کافر دارند، تنها و بی‌کس رها کردی؟

هوش مصنوعی: سر خود را از خاک بردار و نگاه کن، که در دستان این گروه ظالم، کسی به پستی و خاری در مقایسه با خاک نیست.

هوش مصنوعی: غم و اندوه را در دلم جا ندادی و باعث شدی که من به خاطر درد جدایی قاسم، همسر ناکامم، از غم دور بمانم.

هوش مصنوعی: این شب تاریک چه شب عجیبی بود، زیرا صبحی از پشت سر شروع به طلوع کرد که از دل آن کافر، حتی تیره‌تر است.

هوش مصنوعی: این شعلهٔ درخشان چرا مانند موم نسوخت؟ ای کاش از سختی دل من، که چون فولاد است، نمی‌سوزد!

هوش مصنوعی: دوست داشتم برای تو سال‌های طولانی گریه کنم، اما تقدیر به من اجازه نداد و مانند ستاره‌ای که به سوی پایین می‌افتد، در اوج ناامیدی و بی‌فرجامی قرار گرفتم.

هوش مصنوعی: گلبرگ تو به خاطر عطش، شبیه نیلوفر آبی در حال پژمردگی شده است و گل انار هم به خاطر این درد، مانند لعل (سنگ قیمتی) دچار سوختگی شده است.

هوش مصنوعی: وقتی لب تو به رنگ عقیق درمی‌آید، همیشه دوست‌داشتنی است، حتی اگر از دو گوشه‌اش، گوهرهای ناب بریزد.

هوش مصنوعی: من هنوز زنده‌ام و تو در خون و خاک غلتیده‌ای. به خدا این برای من جایز است که از این پس اگر خاک و خون بخورم.

هوش مصنوعی: هر تار موی من از آن خط خاکی که به آن اشاره شده، ارزشمندتر از صد بار کار با نوک چاقو و نشتر است.

هوش مصنوعی: تصویر ابروی تو که در دل و جانم جا گرفته، اگر مانند خنجر بر جگرم فرود آید، چیز عجیبی نخواهد بود.

هوش مصنوعی: در حالتی که ناچار شدم از تو دور شوم، امیدوارم که هرگز از یادم نروی.

هوش مصنوعی: در کنار زنان زیبا، او با اشک بر روی دامنشان نشسته و می‌گوید: ای خلاصه‌ی این جمعیت داغدار.