هوش مصنوعی: آیا تو نیستی که پدر مهربان من هستی؟ کمی زمان نگذشته که تو از کنارم رفته‌ای.

هوش مصنوعی: زخم‌هایی که به جانم نشسته، دلم را به درد آورده‌اند. تو ای کسی که سر از تنم جدا کردی، بر من خاک بر سر باد.

هوش مصنوعی: دشمن بی‌دلیل به جسد تو نزدیک نشد، او فهمید که این داستان عجیب نیست و من به آن ایمان دارم.

هوش مصنوعی: ای پرنده زخم‌خورده‌ و بی‌پناهی که از لانه‌ات دور مانده‌ای، مانند شهباز بی‌سر و ناتوان از پرواز.

هوش مصنوعی: ای کسی که سر تو بر زمین افتاده و با ضربه‌های سختی چون گرز، تیغ، ناوک، زوبین و خنجر به زمین زده شده‌ای.

هوش مصنوعی: آه، چه دردناک است که غم تو باعث شد تا خاطراتم و آرزوی مادرم را از یاد ببرم.

هوش مصنوعی: سر تو که بر بدن تو نیست، اما به خاطر تنهایی‌ام همچنان از زمانه و مشکلاتش شکایت به سوی تو می‌آورم.

هوش مصنوعی: می‌خواستم تو را به زیباترین شکل ممکن در آغوش بگیرم، اما زمانش نیست و باید یکی از اشک‌هایم را جمع کنم.

هوش مصنوعی: این متن به تضاد بین دو وضعیت اشاره دارد. از یک سو، خلاصی و آرامش ناشی از نظم و زیبایی طبیعت را توصیف می‌کند، و از سوی دیگر، حس درد و غم ناشی از فقدان خانواده را به تصویر می‌کشد. این دو حالت بیانگر تقابل زندگی و مرگ، شادی و اندوه هستند و احساسی عمیق از احساسات انسانی را منتقل می‌کنند.

هوش مصنوعی: سواران غارتگر و زین و زینت‌های طلا و جواهر، کلاه، چادر، دستار و پوشش من را از من گرفتند.

هوش مصنوعی: از شدت درد و حسرت و غم، بارها همراه خودم چیزی از خواهرم را دارم.

هوش مصنوعی: من خبر قتل تو و واقعهٔ هفتاد و یک شهید را به جد و جده‌ات می‌رسانم.

هوش مصنوعی: زمانی که تو در کنارم نیستی، زندگی برایم جز درد و عذاب چه معنایی دارد؟ حتی اگر آبی بنوشم یا نانی بخورم، چه فایده‌ای دارد؟

هوش مصنوعی: پس گفت ای سردار، چه دلیلی می‌توانی برای این گناه بیاوری، در حالی که در چنین وضعیتی پریشان و بی‌چاره شده‌ای، وقتی پیامبرم این را ببیند؟

هوش مصنوعی: رقیه با دل‌تنگی گفت: “ای پدر، اینجا جایی است که من باید باشم، من که در این خانه مبارک به دنیا آمده‌ام، چرا در این شرایط سخت قرار دارم؟”