هوش مصنوعی: ای پناه بی‌کسان و مظلومان، ای شاهی که مانند سرپرست لشکر هستی، در دل احساس ناتوانی و ناامیدی می‌کنم.

هوش مصنوعی: به او گفتم که عجله نکن و لحظه‌ای صبر کن تا بتوانم جانم را به عنوان هدیه‌ای برای تو بیاورم.

هوش مصنوعی: رفتی و گویی که هیچ‌گاه در اینجا نبودی، در حالی که من در خیال و فکر این هستم که پس از رفتنت چه بر من و دخترم خواهد گذشت.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که من در زیبایی چهره‌ات کامل و راضی هستم و اگر به‌خاطر حسادت و رقابت عاشقانه‌ای که نسبت به همسرم دارم، به مرگ برادرم بیفتم، از نظر من این اتفاق قابل قبول است.

هوش مصنوعی: بهتر است در مجالس سوگواری، مانند تو، کسی لباس سیاه بپوشد که به یاد مادرم باشد.

هوش مصنوعی: زمانه مانند یک طناب ستم است که بر گردن من پیچیده و اگر دشمن آن را باز کند، من دوباره درخشش و ارزش واقعی‌ام را به دست می‌آورم.

هوش مصنوعی: اگر دل‌هایشان از خار هم سخت‌تر نباشد، پس چرا هیچ‌کس از جان باخته به خاطر آن، حتی مسلمان یا کافر، داغی نمی‌کشد؟

هوش مصنوعی: اگر خدا ناخواسته از ماجرای ما بپرسد، با این زبان چگونه می‌توانم به خواهرم پاسخ دهم؟

هوش مصنوعی: زمانی که به جای شراب در جام تو زهر ریخت، از خون در مهمانی ماری، می‌نوشیدم.

هوش مصنوعی: اگر عشق تو را ننگرد و به غیر رو کنم، چشمانم چون نوک تیغی تیز بر دیگران خواهد کوبید.

هوش مصنوعی: بدون سایه‌ی درخت بلند قامت تو، در باغ، شاخهٔ درخت بید مانند تیغ خنجر به چشم می‌آید.

هوش مصنوعی: مرگ تو و برادر و دیگر خویشانم، برای من هزاران نوع رنج و عذاب به همراه دارد.

هوش مصنوعی: باری سنگین که به شدت بر دل من فشار می‌آورد و باعث درد و زاری‌ام شده است، و در حال حاضر هدیه‌ای از خواهرم را به دوش دارم.

هوش مصنوعی: این گفتار و نارضایتی او، توان و قدرتش را از او گرفت و آرامش را از سپاه و دل را از کاروان ربود.