هوش مصنوعی: ای کاش که شوهرم در میدان جنگ، به خون و خاک آغشته شده، و من از این وضعیت چقدر ناراحت و پشیمانم.

هوش مصنوعی: این مشکل و آشوبی که برایم پیش آمده، از چه زمان شروع شده است؟ آیا از مدت‌ها پیش در گوشه‌ای وجود داشته و من از آن بی‌خبر بوده‌ام؟ اکنون در فکر و اندیشه‌ام غرق شده‌ام.

هوش مصنوعی: امروز ستاره‌ی نحس سرنوشت من نمایان شده است. اگر هم که برود، باز هم سایه‌ی این خوشبختی بزرگ بر من خواهد بود.

هوش مصنوعی: الان در زمین تیره و تار نشسته‌ام که نور این خورشید درخشان را از برابر دیدگانم برده است.

هوش مصنوعی: آسمان چادر سیاهی بر سر من انداخته، در حالی که دشمن لباس عفت و پاکی‌ام را از من گرفته است.

هوش مصنوعی: از خون لباس سرخ سرنوشت، جامه سیاهی بر تنم دوخته شده، در حالی که تو زینت من هستی.

هوش مصنوعی: اگر تو مانند لؤلؤی زینتی نمی‌شدی، هیچ‌کس به دنبال گوهری چون یاقوت و لؤلؤ نمی‌رفت.

هوش مصنوعی: دیگر از عشق تو نشانی باقی نمانده و دل ما به شدت غمگین و جریحه‌دار شده است، به طوری که جای زخم عشق تو دیگر حتی بر سینه‌ام هم باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: سر تو بر نیزه است و بدنت به زمین افتاده، پس از این تنها چیزی که برای تو مجاز است خار و خار و دیگر هیچ، و خاک هم فقط بستر تو خواهد بود.

هوش مصنوعی: از این باغ زیبا و دل‌انگیز به پرواز درآمدم و مانند گلی شکوفا شدم، اما ای کاش پیش از این، پرهای مرا در قفسی حبس کرده بودی.

هوش مصنوعی: آتش عشق تو، به گلستان من آسیب بزرگی زد، به‌طوری‌که تمام شاخه‌ها و برگ‌ها، چه خشک و چه تازه، را سوزاند و نابود کرد.

هوش مصنوعی: نسیم بهاری غم مرا برانگیخت، مثل بادی که هم گل و برگ را به زمین می‌افکند.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس میان یزید و ما نظر و داوری نکرد، اما من با قلبی شاد، بر اساس حکم خدا قضاوت می‌کنم.

هوش مصنوعی: خشم او به دشمن ما آسیب می‌زند و انصاف او در روز قیامت اعمال ما را بررسی می‌کند.

هوش مصنوعی: لیلا وقتی آن بدن خونین را دید، از شدت ناراحتی غمگین شد، موهایش را به هم ریخت و به سوی زمین چرخید و گفت: