هوش مصنوعی: رباب (آلت موسیقی) آمد و گفت: ای کسی که بی یار و یاور هستی، چرا به زمین افتاده‌ای و بر سرت خاک می‌ریزی؟

هوش مصنوعی: ای عمر، برو اگر این نی‌نامه کشته می‌شود، و ای مرگ، بیا اگر این مرد همسر من است.

هوش مصنوعی: یک روزی که بسیار تیره و تارتر از شب بود، به وجودم آمد و باعث شد که ستاره درخشان زندگی‌ام از دیدم پنهان شود.

هوش مصنوعی: بگذار بلند شوم و ببینم که در این وضع، در که‌و‌کجا هستم؛ به دور از حمایت و پناه، در حالتی آشفته و بی‌چاره به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: مرگ تو را چه کار می‌توانیم بکنیم، نزدیکان! آسان است که لباس و زیورآلاتم را از من بگیرند و غارت کنند.

هوش مصنوعی: بنشین و چشمانت را باز کن، آنگاه ببین که چگونه در اثر ظلم و ستم سپاه ستمگر، فرسوده شده‌ام.

هوش مصنوعی: اجازه‌ام را از دشمن گرفتم و از روزگار مهلت خواستم تا این خاک و خون را که به خاطر تو بر روی زمین است، با اشکم به زمین بریزم.

هوش مصنوعی: می‌دانی چرا به کودکان یتیم دل نمی‌سوزد؟ چون که وجود من مانند شمعی است که تار و پودش به سرعت در حال ذوب شدن است.

هوش مصنوعی: زمانه را رها کردم تا به رسوایی تو بپردازد، مثل گدایانی که به هر در و دیواری می‌روند.

هوش مصنوعی: من به عشق و وفا به دنیا آمده‌ام، و راز و مشکلاتم را تنها با رفیقی که به دل نزدیک است در میان می‌گذارم، و تو به عنوان راهنما و هدایت‌گر من در این مسیر هستی.

هوش مصنوعی: برای اینکه از مشکلات و رنج‌ها آزاد شوم، حاضر هستم جانم را فدای این کار کنم. ای کاش این تلاش و کوشش برای من میسر می‌شد.

هوش مصنوعی: من به خاطر رنج و ذلت اسیری و آسیب‌هایی که از این سپاه می‌بینم، احساس می‌کنم که هیچ درمانی برای مرگ خود بهتر از این نیست.

هوش مصنوعی: کاش از ابتدا نابینا و ناشنوا به دنیا می‌آمدم تا این ماجرا را نشنوم و به این مشکلات نگاه نکنم.

هوش مصنوعی: رفتیم و همه‌ی نگرانی‌ها و غم‌های دوری تو را فراموش کردیم و دیگر به درد تنها بودن خود و آرزوی داشتن دخترم فکر نکردیم.

هوش مصنوعی: او موهایش را باز کرد و با هر دسته از مو، نغمه‌ای دلنشین را خلق کرد که یادآور شادی‌های حسینی و جشن‌های مذهبی در حجاز بود.