هوش مصنوعی: بیمار کربلا به قدری بیمار بود که حتی قدرت تحمل درد را نداشت، پس چگونه می‌توانست فریاد بزند یا شکایت کند؟

هوش مصنوعی: اگر تشنگی او را از پا نیندازد، تعجبی در این نیست که آب آن‌قدر زیاد است که فقط برای شستن دست‌ها کافی نیست و او چیزی بیشتر از جانش ندارد.

هوش مصنوعی: در کربلا مصیبت‌هایی رخ داد که حتی بزرگ‌ترین موجودات آسمانی هم نمی‌توانستند تحمل کنند.

هوش مصنوعی: با ورود غم و اندوه به دل، دیگر جایی برای حسرت و یادآوری آن کسانی که گذشته‌اند، در آن نمانده است.

هوش مصنوعی: جامی که در دست است، به خاطر اینکه هیچ چیز غیر از اشک در آن وجود ندارد، برای بچه‌ها نمی‌ریزد و به همین دلیل، هیچ آبی در آن دیده نمی‌شود.

هوش مصنوعی: در یک دشت پر تنش و خشونت، هیچ‌کس جز زیر تهدید سلاح و خطر خنجر از جان و امنیت برخوردار نبود.

هوش مصنوعی: این شکار هم که باقی مانده، دیگر به خاطر رحمت نیست، بلکه دیگر آسمان تیر حسد و ظلم را در کمان ندارد.

هوش مصنوعی: جهان یا به قدری کور شده که اثری از او نمی‌بیند، یا او خود را به گونه‌ای کم‌رنگ کرده که نشانی از وجودش باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: از دوستانش نمی‌توانست از آن همه کمک مطمئن باشد و از دشمنانش نیز چنین تصوری نداشت که تا این اندازه به او آسیب بزنند.

هوش مصنوعی: هرچند که این شخص از تشنگی رنج می‌برد، اما هیچ چیزی جز اشک‌هایش و تکه‌ای از جگرش در این شرایط دردناک ندارد؛ نه آب دارد و نه نان.

هوش مصنوعی: به خاطر دوستان و وطنش، با دل‌درد و ناراحتی به یثرب رفت، اما هیچ چیزی برای هدیه یا یادگار نداشت.

هوش مصنوعی: حتی تا غروب خورشید هم در کوفه، آن آفتاب سوزان تنها بر سر شهدا سایه‌ای نداشت.

هوش مصنوعی: چرا آتش غم من که در سینه‌ام نهان است، چرخ را نسوزاند؟ آیا فقط یک جرقه کافی نیست تا این شعله را به آتش بزرگ‌تری تبدیل کند؟

هوش مصنوعی: چرا خاک نمی‌نشیند از قطرات اشک وقتی که آستین به اشک‌های گرانبها نداشته باشد؟

هوش مصنوعی: انسانی که زندگی‌اش به پایان رسیده و دیگر احساس نشاط و سرزندگی نمی‌کند، مانند مرغی است که سرش بریده شده و مانند شکار شده‌ای است که به شدت در رنج و بی‌حالی به سر می‌برد. دلش از زندگی زده شده و دیگر توان تحمل ندارد.