هوش مصنوعی: زمانی که کار او به آخر رسیده و چاره‌ای جز مرگ نداشت، با جسارت و قدرت، زندگی را رها کرد و بر ترس‌ها و مشکلاتش غلبه کرد و از دنیای فانی گذشت.

هوش مصنوعی: او وارد میدان جنگ شد و در هر قدمی که برداشت، از اهل بیت، صدها قیام عظیم را بر آن ناتوان مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: او آنقدر برای کشته‌شدگان خود گریه کرد که اشک‌هایش مانند آب از لبه زانوهایش سرازیر شد و خون از سربندش جاری گردید.

هوش مصنوعی: زمانه به قدری پیر و دلسرد شده که وقتی به جسد جوانی آسیب‌دیده و پاره‌پاره می‌نگرد، به شدت تحت تأثیر قرار می‌گیرد و دچار اندوه می‌شود.

هوش مصنوعی: بی‌اختیار او را در آغوش گرفتم، با حالی که ثابت کرد غم و اندوه از هر آزمایشی فراتر است.

هوش مصنوعی: او در چهره‌اش نگاهی انداخت و از روی حسرت اشکی ریخت. این احساس را کسی درک می‌کند که تجربه‌ای از جوانی و گذر از آن داشته باشد.

هوش مصنوعی: در اینجا می‌گوید که من به خاطر عشق و داغ تو صبر می‌کنم، وگرنه چگونه می‌توان از کسی مثل تو گذشت؟

هوش مصنوعی: دشمن هرگز از کینه‌ورزی‌اش دست نکشید، حتی زمانی که تیرش به قدری قوی بود که صدایش به آسمان رسید.

هوش مصنوعی: به خاطر درد و تلاش در جنگ و غم، او به هیچ‌وجه از جان و روح خود دور نشده و از جسم خود نیز جدا نشده است.

هوش مصنوعی: سپس بر روی زمین افتاد و دیگر چیزی از قدرت و توانایی‌هایش مثل چکش، شمشیر، خنجر، تیر و نیزه باقی نماند.

هوش مصنوعی: در حالیکه دریاچه‌ای از اشک و خون در گلو داشت و جان خود را فدای تشنگی می‌کرد، او در مقابل چشمانش، چندین نهر جاری را دید که از کنار او می‌گذشتند.

هوش مصنوعی: برق درخشان و ملایم درختان و بوته‌ها را سوزاند و در یک بهار، گل‌های آن باغ را خراب کرد. به همین دلیل، بسیاری از فصل‌های پاییز بر او گذشت.

هوش مصنوعی: در سوگ او، صدای دل‌های مجروح تشنگان از سینه‌ها بیرون زد، زمانی که فریادها به جایی نرسید.

هوش مصنوعی: مردان به خواب ابدی فرو رفتند و در حالی که تشنه بودند، اشک‌های زنان از کنارشان جاری شد و به آن‌ها رسید.

هوش مصنوعی: او فقط برای دوست رفت و از حرم دست برنداشت و در حین رفتن، پایش را محکم فشار داد و بر سر خود نیز آرامی کشید.